Na zijn satirisch kostuumdrama The Favourite en zijn feministisch Frankensteinsprookje Poor Things keert Yorgos Lanthimos terug naar het surrealistisch absurdisme van The Lobster en zijn Griekse films, weliswaar in een Amerikaanse setting. Deze keer heeft hij drie aparte verhalen te vertellen die enkel gelinkt zijn door een compleet verziekte liefdesrelatie. Veel 'kinds of kindness' ga je in deze ironische tripletfilm niet vinden, wel een reeks van wreedheden die zo maf zijn dat je je groen lacht. Dit is zo'n film die een tweede keer beter werkt omdat je dan wat minder overdonderd wordt door het bizarre.
In het eerste kortverhaal vraagt ondernemer Raymond alle liefde van zijn werknemer Robert. En die beantwoordt die liefde door krankzinnige opdrachten uit te voeren. Wanneer Raymond hem een nieuwe taak geeft, heeft Robert morele bezwaren. Dat laatste is enigszins grappig, want de baas ging naar maatstaven van enigszins normale mensen al extreem ver. Het is meteen het beste verhaal van de drie, want het toont op een uitvergrote, surrealistische, absurde en rechtlijnige manier hoe het er in bepaalde bedrijven aan toegaat.
In het tweede verhaal, met een speelduur van ongeveer een uur, verdwijnt de echtgenote van agent Daniel plots, om een tijdje later weer op te duiken. Daniel vermoedt echter dat zijn Liz is vervangen door iemand anders. Is ze een peulmens zoals in The Invasion of the Body Snatchers of is hij beland in een The Stepford Wives-complot? De echtgenoot wil nu 'zijn vrouw' testen door de meest sadistische eisen te stellen, met zeer bloederige gevolgen van dien. Liz snapt er niets van, maar probeert toch haar man ter wille te zijn.
Het derde segment handelt over de obsessieve liefde die een sekte eist van haar leden. Emily kan duidelijk niet zonder de groep die onder leiding staat van de charismatische Omi. Maar alles kan gebeuren en wanneer een lid onverwacht 'onzuiver' wordt, kan die persoon niet meer bij de sekte blijven. Die besmetting, door bijvoorbeeld bepaalde contacten met de buitenwereld, kan Omi blijkbaar via een bepaalde procedure meten. Om heel misschien opnieuw geaccepteerd te worden, gaat de besmette over tot een zeer extreme daad.
Het probleem met segmentenfilms is dat één verhaal altijd beter scoort dan de andere. Denk maar aan die andere tripletfilm New York Stories waarin de kortfilm van Martin Scorsese beter was dan die van Woody Allen en heel veel beter dan die van Francis Ford Coppola. Op die manier gaat de balans uit evenwicht. Je vraagt je af of Lanthimos de verschillende delen niet rijk genoeg vond om afzonderlijk tot langspeelfilms te ontwikkelen. Of had hij niet genoeg inspiratie?
Een ander probleem zit hem in de lengte van die verzamelfilms. Kinds of Kindness klokt af op honderdvierenzestig minuten en je moet in die tijd niet een keer, maar drie keer emotioneel of intellectueel in een verhaal komen. Wanneer de tweede film dan wat zwakker is dan de vorige wil dat nog wel eens op de kijkervaring inwerken. Toch zal deze gekke prent zijn publiek vinden, want Lanthimos 'trakteert' ons op amputaties, kannibalisme, groepsseks, ongevallen met meer dan alleen blikschade, absurde dialogen en een geïmproviseerd dansje van Emma Stone.
Interessant is ook dat de acteurs die Lanthimos ingehuurd heeft telkens een andere rol spelen in een ander segment. Dat helpt om de delen een klein beetje aan elkaar te lijmen. Daarnaast kan je op die manier ontdekken wie het sterkst acteert. Want wie telkens een heel ander personage weet te creëren, valt het meest op. Dat zal voor iedere toeschouwer verschillend zijn, maar vermoedelijk zal toch Willem Dafoe als winnaar uit de bus komen.
