Een bekende vader of moeder hebben is voor sommigen een vloek en voor anderen een zegen. Beschuldigingen een nepobaby te zijn, liggen al snel op de loer, want een kruiwagen is gewoon ontzettend handig. Aan de andere kant kan een bekende ouder ook tegen je werken; je moet immers extra hard vechten om te bewijzen dat je wel degelijk over talenten beschikt. Extra lastig als je achternaam niet Smith of Jones is, maar Shyamalan.
Ishana (Night) Shyamalan is inderdaad de dochter van. Ze mocht al wat oefenen in het regievak door enkele afleveringen van de Apple TV+-serie Servant voor haar rekening te nemen, maar van een echte speelfilm was het nog niet gekomen. De dochter van M. Night debuteert in een genre dat binnen de familie kennelijk erg populair is. Shyamalan schreef bovendien het scenario, waarbij ze zich baseerde op een boek van A.M. Shine. Pa-lief trad op als uitvoerend producent.
Stilistisch en thematisch had The Watchers zo uit de stal van vader kunnen komen. Het is natuurlijk wachten op zijn kenmerkende plottwist. Of die er komt laat deze recensie in het midden. Conceptueel krijgen we een complex uitgangspunt voor de kiezen, waarin een boel potentie schuilt. Ishana Shyamalans filmdebuut speelt zich grotendeels af in de dichte bossen van Ierland. In de proloog krijgen we al een voorproefje van de ondoordringbaarheid ervan. Een reiziger die kennelijk op pad is gestuurd door zijn vrouw, passeert een 'point of no return'; een ervaring die hij met zijn leven moet bekopen.
Dezelfde ervaring ondergaat de Amerikaanse Mina. Na een traumatische ervaring vijftien jaar geleden is ze op het Europese eiland neergestreken en heeft een baan gevonden in een kleine dierenspeciaalzaak. Wanneer de dierentuin van Belfast een bijzondere papegaai wenst te ontvangen, wordt Mina de weg op gestuurd. Ze belandt - om onverklaarbare reden - in het bewuste bos, waar haar auto het (natuurlijk) begeeft. Hier wordt ze al snel onderdeel van een merkwaardig ritueel. In het bos stuit ze op de zonderlinge Madeline die haar meeneemt naar een huisje met een grote glazen gevel. Elke avond moeten zij en de andere twee bewoners voor het raam gaan staan om zich te laten begluren door de 'watchers'.
Het is verstandig om bij Shyamalans regiedebuut zo snel mogelijk het verstand volledig uit te schakelen. Er zijn niet alleen tamelijk veel absurditeiten verwerkt in het scenario, het barst ook van de onlogica en plotgaten. Het gegeven van mysterieuze wezens die naar een viertal mensen staan te kijken in een ruit die aan de binnenkant uit spiegelglas bestaat, biedt een keur aan mogelijkheden om het publiek de stuipen op het lijf te jagen. Gelukkig is het niet het type film dat het moet hebben van de jumpscares, maar de spanning rekken is er ook niet bij.
Het hele gegeven doet sterk denken aan vaders The Village, waarin M. Night Shyamalan ook al de cruciale fout maakte te snel te veel van de wezens prijs te geven. Madeline drukt Mina op het hart dat er een paar leefregels zijn om de watchers tevreden te houden. Hoe ze aan al deze wijsheid komt is een van de vele raadsels waaronder het script gebukt gaat. Het duurt niet lang voor de losse eindjes aan elkaar kunnen worden gelast en dan schiet Ishana Shyamalan een te lange uitleggerige slotakte in, compleet met een stevige, maar tamelijk lachwekkende uitsmijter. The Watchers had moeiteloos een project van de pa Shyamalan kunnen zijn, maar dan uit zijn slechte periode.
Dakota Fanning probeert er met haar hoofdrol zichtbaar maar het beste van te maken. De aanwezigheid van de Ierse Olwen Fouéré in de rol van Madeline is een fijne bijkomstigheid. Zij liet in het tweede seizoen van The Tourist al zien dat ze de aandacht volledig kan opeisen. Maar zelfs haar handen kunnen het ijzer van een middelmatig script niet breken.
