Een van de beste cadeaus die filmmakers kunnen geven aan het publiek is niet alles voorkauwen. Stop er een beetje informatie in voor de kenners, maar vertel een verhaal dat ook werkt voor degenen die in het duister tasten. Kingdom of the Planet of the Apes speelt zich ergens af, maar waar? Ineens verschijnt op de achtergrond een oriëntatiepunt dat voor velen herkenbaar zal zijn, en daar blijft het bij. Mooi toch? Zo tonen de makers dat ze hun publiek niet voor complete leeghoofden aanzien.
Er zijn inmiddels vele generaties gepasseerd sinds de dood van Caesar, de intelligente aap die de revolutie leidde. Chimpansee Noa woont in een afgelegen dorp en staat op het punt een volwassenwordingsritueel uit te voeren, wanneer apen uit een andere regio zijn familie aanvallen en ontvoeren. Noa gaat op een queeste om hen te vinden en te bevrijden, en krijgt daarbij onder andere hulp van een mens.
De eerste helft van de film, en dan met name de opzet van een jonge held die gedwongen wordt een missie te accepteren, is qua genre puur fantasy. Een redelijk aparte keuze omdat de Planet of the Apes-films hun wortels hebben in sciencefiction. Maar dit is de wereld die de makers van de reboot hebben gecreëerd en het is onmogelijk om niet op dit punt te belanden.
Binnen enkele minuten is het weer overdonderend hoe uitmuntend computeranimatie emotie kan overbrengen in de personages. Kleine expressies brengen bredere gevoelens over dan primaire emoties. Niet dat de acteurs niks bijdragen, de apen kunnen spreken en hebben dialogen. Ook zullen de acteurs ongetwijfeld op sets en locaties hebben moeten rondlopen met apenbewegingen en in gekke pakjes.
Het contrast is duidelijk wanneer Mae opduikt, een menselijk meisje. Uiteraard is weer gekozen voor een tiener met een modellenlook, eentje met een chronisch geïrriteerde blik en hoog intelligent. Maar goed, dat is Hollywood en dat zal nooit veranderen. In ieder geval is zij niet in staat om dezelfde fysieke nuances te tonen als de geanimeerde apen.
De eerste akte is behoorlijk spetterend: een mooie opening waarin Noa en twee leeftijdgenoten voor het ritueel een ei proberen te stelen uit de nesten van roofvogels in een vervallen stad, een eerste mysterieuze aanval in de nacht gevolgd door complete plundering. Vervolgens schakelt de tweede akte zo'n drie versnellingen terug. Het blijft boeien, maar het contrast is groot.
Apen vallen nu dus ook hun eigen soort aan. Daar zit meer achter dan alleen het plot van de film. We delen met niemand zoveel overeenkomsten als met die dierensoort. Om te doen alsof Caesar een collectief verheven volk heeft nagelaten, zou onrealistisch zijn. Er zijn apen die respect tonen voor elkaar en de natuur, en apen die naar macht hunkeren en zich graag boven anderen plaatsen. In deze film zijn dat er honderden.
Omdat er zo veel tijd is verstreken sinds de apen het hebben overgenomen schuurt het een beetje dat het meisje zo veel kennis heeft van hoe het ooit was. Hoe komt ze aan die informatie? Je zou denken dat jarenlange mondelinge overlevering gaandeweg ook tot onjuistheden leidt. Dat is niet het geval, en daar doen de makers te makkelijk over.
De boodschap van het verhaal lijkt te zijn dat een volk zich nooit zomaar ergens bij neer moet leggen. Als het nodig is om te vechten voor je bestaan, doe dat dan. In de context van deze film is dat een wijze les. In onze huidige maatschappij waarin een stelletje idioten ziekenhuispersoneel aanvalt op basis van desinformatie is dat niet de allerbeste timing. Maar uitstel zou betekenen dat we langer hadden moeten wachten op deze zeer goede film.
