Regie: Mario Cásas | Scenario: Maria Casas, Déborah François | Cast: Óscar Casas (Dan), Candela González (Vio), Farid Bechara (Reno), Fracisco Boira (Vader), Ángeles Moreno (Oma), e.a. | Speelduur: 104 minuten | Jaar: 2024

In een ietwat nieuwe setting vertelt Mi Soledad Tiene Alas een bekend verhaal: jongeren in een ongelukkige situatie hebben er alles over om daaruit te komen, en worden onderweg verliefd. Hier worden de nodige fouten gemaakt, en ontwikkelt de film een complex dramatisch web. Jammer genoeg is dit web zo warrig dat alles door elkaar valt en het onprettig om naar te kijken wordt. Er gebeurt tegelijkertijd te veel en te weinig, waardoor het aan alle kanten tekort schiet.

Dan woont in een buitenwijk van Barcelona, en heeft het net als zijn vrienden Vio en Reno niet breed. Als zijn oma, bij wie hij inwoont, plots komt te overlijden en zijn vervreemde vader uit de gevangenis komt, wordt zijn wereld op zijn kop gezet. In een ontsnappingspoging overvalt hij een sieradenwinkel, en met dat geld wil hij naar Berlijn vertrekken om zijn droom te verwezenlijken: de Spaanse Banksy worden en leren van de graffiti grootmeesters in dit Europese cultuurcentrum. Maar als hij een agent neerknuppelt lijkt zijn droom toch verder weg dan gehoopt.

Het verhaal van Mi Soledad Tiene Alas is uiteindelijk al vaker, in verschillende contexten gemaakt. Van de arme hoofdrolspelers die door hun situatie in de criminaliteit belanden tot het voorspelbare romantische subplot, het is allemaal bekend terrein bij menig filmliefhebber. Hierdoor is het verhaal niet vernieuwend of creatief, en moet de film het meer van de beelden en de dialoog hebben.

Helaas kan dit laatste de film ook niet redden. De dialoog komt houterig over en de acteurs lijken niet volledig te geloven in hun eigen woorden. Dit creëert een aanzienlijke afstand en voorkomt echte immersie in het verhaal. Er wordt ook vrij opzichtig naar nog komende plotpunten verwezen, waardoor de 'onverwachte' wendingen geen enkele verrassing vormen.

Daarnaast kiest regisseur Mario Cásas voor een duidelijke visuele stijl met een nadruk op extreem gestileerde shots en close-ups. Dat gaat gepaard met misselijkmakend zwalkend camerawerk tijdens Dans heftige ervaringen van interne emoties. De cinematografische filosofie lijkt: hoe desoriënterender het beeld, hoe meer emotie wordt overgebracht. En misselijkmakend is hierin letterlijk bedoeld. Al het abrupte geschud maakt de kijkervaring niet prettiger en komt vaker dan nodig voor.

Het is zonde dat alles zo erg schommelt in de film. Van het acteerwerk tot het losse plot waar alles op is gebaseerd, niks kan echt aarden. Al de verwarring zit de daadwerkelijk goede elementen in de weg. Zo is de (korte) relatie tussen Dan en zijn oma enorm aandoenlijk en oprecht, en presenteert zijn relatie met zijn vader genoeg herkenbare aanknopingspunten waar een interessant onderzoek naar complexe familierelaties uit had kunnen ontstaan.

Helaas wordt dit bijna volledig achterwege gelaten, en is zijn overduidelijke trauma (wat aan het eind van de film letterlijk in beeld wordt gebracht) enkel een grondlegger voor zijn acties in het heden. En aangezien deze eigenlijk impliciet goedgekeurd worden, komt er een kantelpunt in de film wanneer de empathie voor die acties opraakt. Dans slechte keuzes kunnen maar tot een bepaald punt worden goedgepraat, doordat hij geen enkele persoonlijke consequenties bij het geheel lijkt te voelen.

Doordat het zo moeilijk is mee te leven met vrijwel de hele cast, door het slechtlopende plot en door de overdreven in your face cinematografie is Mi Soledad Tiene Alas een onprettige kijkervaring. Misschien had het verhaal meer tot zijn recht gekomen in een miniserie, zodat alle elementen de correcte hoeveelheid aandacht zouden krijgen. Nu willen de filmmakers te veel vertellen in te korte tijd, maar doen dat op zo'n manier dat de film ook nog eens tergend langzaam en veel te lang voelt.

Mi Soledad Tiene Alas is te zien bij Netflix.