Regie: Raju Murugan | Scenario: Raju Murugan, C. Murugesh Babu | Cast: Karthi (Japan Muni), Sunil (Sridhar), Vijay Milton (Karuppasamy), Jithan Ramesh (Gangadhar), Anu Emmanuel (Sanju Kutty) e.a. | Speelduur: 156 minuten | Jaar: 2023

De meesterdief Japan Muni zet zijn talent niet meer in voor rijkdom, maar voor de eer. Geld heeft hij al genoeg: hij heeft zelfs zijn eigen munteenheid. Japan speelt ook de hoofdrol in kitscherige gangsterfilms, videoclips en commercials en is zo een volksheld geworden in heel India. Als een grote juwelenroof echter onterecht aan hem wordt toegeschreven, moet hij op de vlucht voor de politie en op zoek naar de werkelijke daders. Prima ingrediënten voor een spannende thriller, maar Japan loopt hopeloos in de soep.

Zoals zo vaak met producties uit India (Japan is in Tamil, dus een Kollywoodfilm) propt regisseur Raju Murugan een heel scala aan genres in deze rolprent: musical, detective, slapstick komedie (met geluidseffecten), over-de-top actie, maatschappelijk drama en familietragiek. Het een werkt beter dan het ander, maar als mix slaat het vaak nergens op. De nog best wel boeiende serieuze kant van de film en de maatschappijkritische ondertoon worden teniet gedaan door belachelijke gevechten, een plot waar geen touw aan vast te knopen is en een hoofdpersonage dat je al bij zijn entree graag zelf door het hoofd zou schieten.

Ter verdediging van de film: dat laatste is (waarschijnlijk) wel met opzet. Japan is een draak van een kerel, een gangster wiens rijkdom en roem hem naar het hoofd zijn gestegen en die alle criticasters om hem heen heeft verwijderd. Gedurende de roadtrip die Japan maakt om zijn onschuld te bewijzen krijgt hij wel hulpmiddelen van het script om hem sympathieker over te doen komen (waaronder een bizarre gezondheidskwestie), maar dat mag niet baten. Er is zelden zo'n weerzinwekkende patjepeeër op camera vastgelegd.

Japan heeft de oogopslag en manier van doen van Tony Montana in zijn nadagen. Vooral zijn nasale intonatie en stemgeluid zijn niet te harden. Nogmaals, ter verdediging van de film en de acteur is dat waarschijnlijk de bedoeling. Karthi speelt de karikatuur uitstekend, maar Japan duurt te lang en is te onevenwichtig (is het oprecht drama of persiflage?) om daar daadwerkelijk plezier aan te beleven. Vaak ben je blij dat je even verlost bent van die doorgedronken rotkop op je scherm, wanneer de film overschakelt naar een van de vele subplots en nevenpersonages.

Het wemelt in Japan van de politiefracties, politici, concurrenten en handlangers die allemaal om aandacht vragen in het onnodig complexe verhaal. Het is soms moeilijk om alle mensen uit elkaar te houden en erachter te komen wie wat waarom doet. Veel verhaallijnen lijken wel uit een parallelle film te komen, waarin de toon en de thema's totaal anders zijn. Vooral een subplot waarin de politie zich uitleeft op een willekeurige zondebok krijgt veel schermtijd, maar heeft uiteindelijk amper invloed op de gebeurtenissen rond Japan zelf.

Japan is eigenlijk géén actiekomedie, ook al doet de trailer dat vermoeden. Er is een komisch aspect, maar dat zit hem vooral in de doorkijkjes naar de belachelijke films waar Japan zelf in speelt. Deze worden expres op de hak genomen, maar het hoofplot van Japan is in wezen een serieuze aangelegenheid. Aan de andere kant veranderen de scènes in de 'echte wereld' soms ook ineens in slapstickgevechten en dansnummers zoals we die kennen uit de Indiase cinema. De grens tussen het gepersifleerde en de persiflage blijft flinterdun.

Japan is te zien bij Netflix.