Ruim twintig jaar geleden verscheen Moulin Rouge!, een musical die slechts één origineel nummer had en voor de rest bestond uit covers van bekende pophits. Het publiek bleek daar geen probleem mee te hebben en sindsdien zijn er wel meer van dat soort films gemaakt, waaronder Lang & Gelukkig. Net Als in de Film is ook zo'n musical, maar gaandeweg verandert deze in een dramafilm óver muziek in plaats van mét muziek. Op zich geen verkeerd drama, maar de liedjes waren eigenlijk niet nodig geweest.
Annabel doet auditie bij een schoolbandje, maar direct is duidelijk dat haar zangtalent voor grotere zalen is bestemd. Toetsenist Sander en zij worden verliefd op elkaar, maar zijn problemen thuis zitten hem in de weg. Klasgenoot en producer in spe Olaf grijpt zijn kans om haar weg te kapen. Halverwege de jaren negentig heeft Annabel al enige roem, maar wanneer ze Sander opzoekt en een muziekproject met hem start schiet ze naar de top - en kunnen ze nog maar een kant op.
De eerste akte raast voorbij als een Japanse trein: een raamvertelling in een onbekend heden, terug naar 1983 waar de cast van eind dertigers moet doorgaan voor middelbare scholieren; even snel een bandje vormen, verliefd worden en in beide ten onder gaan. Er gebeurt veel, maar de typische vrolijke toon van een musical is onmiskenbaar. De acteurs zingen bestaande Nederlandse liedjes, terwijl figuranten gechoreografeerd om ze heen dansen. Inclusief een mash-up van Doe Maar (De Bom gemixt met Wees Niet Bang Voor Mijn Lul) die de plank misslaat.
Dan rap naar 1995. Sander en zijn beste vriend Mo, die vroeger drummer was in hun band, runnen samen een bar waar hij biertjes tapt en liedjes zingt. In haast een oogwenk is besloten dat die twee zich aansluiten bij Annabel om als trio een eurodance-act te worden, iets wat Mo graag wil voordat hij sterft aan hiv. Blijkbaar staat al vast dat ze succesvol gaan worden en uitverkochte optredens zullen hebben.
En dan gaat eindelijk de voet van het gas. Het hoge tempo heeft echter tot gevolg dat het drama waarin de kijker terechtkomt niet erg raakt. En er komen ook nog twee problemen bij: de vrolijke sfeer is vrijwel volledige verdwenen en Sander is een vermoeiend personage. Hij is eigenlijk al tegen de band voordat ze gevormd zijn en loopt als toetsenist te mekkeren over de oppervlakkige songteksten.
Maar omdat er eindelijk wat rust in zit ontstaat langzaam een connectie met het plot en de personages. Origineel is een verhaal over een ondergang van een band natuurlijk niet, maar de uitvoering werkt - en dat is knap, want een hoop blijft achterwege: de band krijgt kennelijk een naam, hun hitsingle krijgen we nooit in zijn geheel te horen en er is weinig te zien van hun internationale succes en de drukke agenda die daarbij komt kijken. Ze staan zelden in de studio of op de tribune maar voornamelijk thuis of in Sander en Mo's kroeg.
Best jammer, want de single is een lekker en geslaagd eurodance-liedje en de kostuums passen perfect in het tijdsbeeld. Noortje Herlaar is in haar rol van Annabel sowieso van begin tot einde een stralende ster. Haar indrukwekkende zangstem is lang niet altijd in de studio opgenomen, in heel wat scènes zingen de acteurs op de set. Het verschil tussen live en geplaybackt ligt er niet dik bovenop, maar het is gelukkig toch te horen en toont het ware talent van de cast.
Dat is maar goed ook, want van de beelden moet Net Als In de Film het niet hebben. De shots zijn saai, de belichting is droog. Naleving van de cinematografische musicalregels, zoals beperkte montage om de sterren optimaal tot hun recht te laten komen, is er niet bij. Nee, de schaar is er flink in gezet. Misschien was dat nodig om dat extra beetje dynamiek te geven die de ietwat inspiratieloze choreografie mist.
De somberheid houdt aan en tegen het einde is er zelfs een voorval dat raakt. Daarna brengt Annabel ons op simpele doch effectieve wijze van de jaren negentig naar dat heden waar de raamvertelling mee begon om het verhaal af te ronden. Het is nogal een makkelijke uitvlucht. Zodra de aftiteling verschijnt, rijst ook de vraag wat de functie van de titel nou precies is. Net Als in de Film is een liedje van Toontje Lager dat ergens in het begin voorbijkomt, maar het omvat niet bepaald de kern of het gevoel van dit alles.
Het is zeer positief dat een productie zoals deze een kans krijgt in de Nederlandse filmindustrie. Musicals zijn leuk, we hebben acteurs met zangtalent, en een verhaal over geliefden mag altijd. Oefening baart kunst en Net Als in de Film bewijst dat dat nog wel nodig is. En toont aan dat een musical toch echt een musical dient te zijn, en niet slechts een binnenkomer voor het verhaal dat de makers eigenlijk willen vertellen.
