Regie: Sean Ellis | Scenario: Sean Ellis | Cast: Boyd Holbrook (John McBride), Kelly Reilly (Isabelle Laurent), Alistair Petrie (Seamus Laurent), Amelia Crouch (Charlotte Laurent), Max Mackintosh (Edward Laurent), e.a. | Speelduur: 111 minuten | Jaar: 2021

Bij grote filmproducties wordt de verantwoordelijke voor alles op het gebied van camera's en belichting meestal vermeld als de Director of Photography. Als deze titel niet vermeld wordt, betekent dat vaak dat de regisseur ook daarin de leiding had. De schrijver en regisseur van Eight for Silver stond ook zelf achter de camera en heeft zichzelf die credit gegeven. Maar eerlijk is eerlijk: hij is er bijzonder goed in.

Engeland, eind negentiende eeuw: een groep Roemeense zigeuners bezet een stuk land waarvan zij claimen dat het hun eigendom is, maar de lokale bevolking denkt daar anders over. Ze worden bruut uitgeroeid, maar niet voordat er een vloek is uitgesproken. Het duurt niet lang of de eerste druppels bloed bezoedelen de grond van de man die verantwoordelijk was voor de moord op de zigeuners. De familie schakelt de hulp in van iemand die net in het dorp is gearriveerd en verstand van zaken lijkt te hebben.

'Weerwolf' is niet helemaal het juiste woord, want een vacht of volle maan zijn niet aan de orde. Maar een transformatie en zilver dan weer wel, dus het is uiteindelijk toch de meest toepasselijke term. Het horror subgenre krijgt nog meer nieuw leven ingeblazen door het geheel af te laten spelen in een tijd dat vrouwen nog korsetten droegen. Een dappere en geslaagde keuze van Sean Ellis, de man die het scenario schreef, het zelf regisseerde en het in beeld bracht.

Dapper, want naast dat een weerwolffilm al een niche in het horrorgenre is verkleint de vertelwijze de doelgroep ook nog eens flink. Waarschijnlijk dat de film daarom in heel wat landen is uitgebracht onder de titel The Cursed, want dat maakt het natuurlijk allemaal wat spannender. En waarom niet? Eight for Silver is een goede en spannende film die een publiek verdient.

Meer dan alleen goed dan weer niet, want de film duurt veel langer dan nodig is. Achteraf is zelfs makkelijk te bedenken welke scènes overbodig waren of ingekort konden worden. Zoals bijvoorbeeld hoe het monster iemand infecteert die vervolgens ook een monster wordt. Dat had drie keer zo kort verteld kunnen worden.

Dat niet alleen: het verhaal heeft weinig emotionele vooruitgang. Het komt vrij snel op het punt waar het dagelijks leven van de personages wordt verstoord, maar vanaf dat moment is dat in principe het enige waar het nog om draait. Af en toe worden ze wat wijzer wat betreft wat er aan de hand is en uiteindelijk hoe er misschien iets aan gedaan kan worden, maar ontwikkeling in het plot of de personages is afwezig. De heer des huizes blijft ondanks alle ellende toch vrij van spijt voor wat hij de zigeuners heeft aangedaan.

Sean Ellis heeft niet bespaard op de gore. In een scène doet het zelfs denken aan The Thing. De horror zit er goed in, goed genoeg om die paar ineffectieve schrikeffecten toe te voegen aan het lijstje van overbodige tijdvullers. Maar verreweg het sterkste is de visuele weelde. Net wanneer het lijkt dat er nog weinig meer te halen valt uit beelden van een mistig bos op een grauwe Britse dag, komt Ellis met een shot dat het tegendeel bewijst.

Tijdens heftige actiemomenten wordt er een tikkeltje te veel met de camera geschud. Zeker niet extreem, maar het komt wat harder aan omdat de rest van de film zo kalm en strak is gedraaid. Wat Ellis inhoudelijk graag wil vertellen is niet helemaal duidelijk. Het thema is oftewel zo licht dat het niet opvalt, of hij was te druk bezig met zijn script visualiseren toen hij het schreef dat hij een onderliggende kern over het hoofd zag.

Eind negentiende eeuw houdt in dat de dialogen niet overdreven gestileerd hoeven te zijn. Dat is fijn, want krullende zinnen zouden alleen maar afleidend zijn (en de film nog langer maken). De cast levert een prima spel, alhoewel niemand een opvallende uitschieter is. Hoofdrolspeler Boyd Holbrook, momenteel te zien in Indiana Jones and the Dial of Destiny, draagt het redelijk verse trauma van zijn personage niet zwaar genoeg op zijn schouders. Sean Elllis had meer uit hem mogen persen want in zijn eigen script zit het niet.

Eight for Silver heeft in Nederland de bioscopen helaas niet gehaald. Erg jammer, vooral als dit is omdat een van onze eigen slappe romkoms dat plekje innam. Fijn dat SkyShowtime de mogelijkheid biedt om deze frisse aanpak van het weerwolvengenre hier toch nog te kunnen zien. Het zal ook zeker niet de laatste film van Sean Ellis zijn, maar de volgende zal wat vertraging oplopen door de acteursstaking. Een gouden kans voor hem om te leren hoe men de schaar zet in een script om te voorkomen dat de film langer wordt dan nodig.

Eight for Silver is te zien bij SkyShowtime.