Maatschappelijk gezien is er geen lagere status dan dakloos zijn. Zonder dak boven je hoofd heb je minimale bezittingen, beperkte toegang tot sanitair en meestal weinig eten. Geen wonder dat Zus en Broer in de Zweedse thriller Dogborn bereid zijn om veel te doen om ook maar iets van uitzicht te hebben op een stabielere toekomst. Maar die bereidheid heeft een duistere kant.
De tweeling is een bijzonder duo; Broer oogt simpel en spreekt geen woord, terwijl Zus met haar overtuigingskracht alles regelt qua tijdelijke opvang, eten en werk. Na veel gesmeek heeft Zus een chauffeursbaantje geregeld voor haar en haar broer. Wat ze echter niet weten is dat ze in dienst zijn van een crimineel die vrouwen smokkelt. In eerste instantie maakt de tweeling zichzelf wijs dat ze dit doen om te overleven, maar zodra ze twee kinderen moeten vervoeren krijgt hun geweten de overhand.
De opzet, de personages, de setting en het kleurgebruik van de film doen sterk denken aan Drive, maar Dogborn lijkt de absurditeit van het verhaal niet goed te snappen. De film houdt bovendien onterecht vol dat Zus en Broer sympathieke personages zijn. Het helpt ook niet dat de tweeling niet erg streetwise is (wat je zou mogen verwachten) maar hopeloos naïef. Dat is ongeloofwaardig. Ondanks het fantastische acteerwerk van Silvana Imam en Philip Oros zijn Zus en Broer simpelweg geen goede hoofdpersonages.
Helaas hebben de bijrollen niet het benodigde talent om hun personages goed van de grond te krijgen. De criminelen praten en gedragen zich alsof ze direct uit een derderangs crimedrama van Netflix komen. De gesmokkelde kinderen die de tweeling in bescherming neemt spannen de kroon; ze zeggen niks en hebben geen boeiende persoonlijkheid. Als een MacGuffin is hun enige functie het plot op gang te houden.
Ondanks deze problemen in de opzet worden de morele dilemma's met het juiste gewicht gepresenteerd. Wanneer de tweeling hun eerste klus doet, komen ze erachter wat het werk daadwerkelijk inhoudt en is de twijfel in hun gezichten goed te zien. Alle conflicten krijgen voldoende gewicht en aandacht, waardoor de kleurrijke film een symbolisch tegenstrijdige duistere, deprimerende ondertoon krijgt.
Dogborn is ondanks de lengte geen makkelijke zit. De combinatie van de weinig overtuigende personages en het zware verhaal maakt de debuutfilm van regisseur en schrijver Isabella Carbonell bijzonder ontoegankelijk. Dat is op zich geen probleem; er zijn meer dan genoeg ontoegankelijke maar goed ontvangen films. Dogborn heeft echter geen verhaal dat zich leent voor zo'n status.
