In Saturday Night Live had je een terugkerende sketch genaamd "Het meisje met wie je liever geen gesprek was begonnen op een feestje". Actrice Cecily Strong speelde haar als een onsamenhangende, dronken betweter - erg grappig. Stel je nu voor dat zo iemand het hoofdpersonage is in een serieuze dramafilm. Iemand in wie je diepgang moet zien en sympathie voor moet voelen. Dat klinkt als een slecht idee, maar Stars at Noon doet het gewoon.
Trish is naar Nicaragua gekomen met de belofte een leuk reisartikel te schrijven, maar wil eigenlijk een serieuze journalist zijn. En nu zit ze daar vast, want ze heeft een onflatteus stuk geschreven over de corruptie van de overheid. Zonder paspoort en de dreiging haar perspas te verliezen verdient ze wat bij als prostituee. Op een dag ontmoet ze de Britse Daniel die werkt voor een oliebedrijf. De twee vallen als een blok voor elkaar, maar ook hij wordt nauwlettend in de gaten gehouden - ze zijn niet veilig daar.
Graag gedaan voor deze omschrijving, want de kijker moet lang wachten op deze verklaring van waar het over gaat en wat er aan de hand is. De reden dat Trish in Nicaragua zit wordt duidelijk via een videochat met John C. Reilly. Zo te zien zit de acteur gewoon thuis en is zijn scène gedraaid tijdens de coronalockdown.
Trish zit daar dus omdat ze gelogen heeft over een gezellig stukje schrijven voor een reistijdschrift. Ondanks dat het bedrijf niks van haar verlangt meent ze dat ze daar in dienst is en dat het haar iets verschuldigd is. Trish heeft waanvoorstellingen, bovenop het feit dat ze een vermoeiende en puberale houding heeft.
Maar dat is niks vergeleken met de dialogen. Het lijkt wel een David Lynchfilm waar alle humor aan onttrokken is. Vage gesprekken met een onlogisch verloop. Trish zit bij een reisbureau om te vragen of ze een vliegticket voor haar kunnen regelen, en de persoon tegenover haar vraagt of ze van eieren houdt. Hij heeft thuis namelijk kippen.
In deze geschifte werkelijkheid is het begrijpelijk dat Trish en Daniel voor elkaar vallen. Want in de echte wereld slaat hun passie nergens op. Tot drie keer toe heeft een van hen even het idee dat de ander er vandoor is gegaan, en dat resulteert in acute paniek. Maar waarom?
Beiden missen de charme die verklaart waarom deze twee zo snel en obsessief verliefd zijn geworden. Daniel is een beetje een dooie vis die over de binnenkant van een autoraam wrijft om de regen die er buiten tegenaan stroomt weg te vegen, en Trish is alcoholistisch, opportunistisch, maakt slechte beslissingen maar zit continu anderen advies te geven over wat ze moeten doen. En dat geld dat ze met tegenzin heeft verdiend met haar lichaam geeft ze in bakken weg aan een taxichauffeur omdat ze hem zo gezellig vindt.
De film is gebaseerd op het boek The Stars at Noon uit 1986 dat zeker niet unaniem lovend werd ontvangen. Regisseuse en coscenarist Claire Denis heeft aangegeven dat dit een interpretatie is van hoe zij het boek las, als een romantisch verhaal met een thriller als ondertoon. Dat is Casablanca ook, maar die krijgt het wel voor elkaar om logisch te zijn. Stars at Noon komt dichter in de buurt van The Room van Tommy Wiseau (wederom zonder dat er om gelachen kan worden).
Stars at Noon is het type film waarvan een deel van recensenten op poëtisch verwoorde wijze zal zeggen dat dit goed is, en slechts een klein deel van het publiek het daarmee eens zal zijn. Het gaat zeker niet over niks, maar het is zo ontzettend knullig verteld dat het een hoge waardering niet verdient.
