Berlijn, jaren dertig. De nazi's doen mee aan de Duitse verkiezingen, het land is gepolariseerd, de werkloosheid is hoog, mensen staken en er is torenhoge inflatie. In het midden van deze chaotische periode in het interbellum ontmoet Jakob Fabian, een schrijver zonder succes, de liefde van zijn leven in een nachtclub. Deze Cornelia is een getalenteerd actrice en tevens Fabians buurvrouw. De perfectie van hun relatie is op zichzelf al een onheilspellende voorbode.
Fabian oder der Gange vor die Hunde opent met een intense en absurdistische visuele stijl. Er wordt veel gedaan om de film oud aan te laten voelen; de beeldverhoudingen, nadrukkelijke afwisseling tussen moderne en antieke camera's, opvallende belichting en kostuums, alles schreeuwt jaren dertig. De chaos stopt wanneer Fabian Cornelia ontmoet. Het absurdisme positioneert zich vanaf dat moment meer op de achtergrond zodat we beter op de lieflijke personages kunnen focussen.
Zonder dat je je sympathie voor Fabian verliest, wordt hij neergezet als een mens met gebreken. Hij is jaloers, pretentieus en soms ietwat egocentrisch. Maar hij is ook gevoelig, onschuldig en eenzaam. Deze verschillende karaktereigenschappen maken hem menselijk. Zijn zichtbare jaloezie vloeit niet voort uit een controlerende drang; het komt uit de angst om weer eenzaam te zijn. De chemie die hoofdrolspelers Tom Schilling en Saskia Rosendahl hebben maakt de relatie tussen Fabian en Cornelia zo overtuigend als het maar kan. De angst voor een tragische afloop zit er dan ook goed in.
De relevante politieke thema's die op de achtergrond naar voren komen zijn niet bepaald subtiel, maar wel essentieel voor het creëren van de sfeer in de film. Sommige onderwerpen, zoals politieke identiteit, worden op een interessante manier verkend. De welgestelde Labude probeert bijvoorbeeld zijn socialistische idealen vast te houden in een tijdperk van opkomend fascisme. Andere thema's, zoals seksualiteit, passen niet helemaal thuis in de film. Het levert wel een aantal excentrieke en komische personages op, maar de film maakt daarvan helaas niet genoeg gebruik om hun aanwezigheid te legitimeren.
Als gevolg van deze keuzes gaat de film langer door dan gewenst. De personages zijn sympathiek, maar dat is niet genoeg om de drie uur durende film te kunnen dragen. Zodra de uitgesproken visuele stijl naar de achtergrond verdwijnt, verliest de film zijn flair. Dat is jammer, want Fabian en Cornelia verdienen wel een leven met schwung.
