Alma heeft toegezegd om te onderzoeken of het gebruik van een nieuw type robot ethisch verantwoord is. Hij heeft het uiterlijk van Dan Stevens en weet op basis van statistische gegevens de wensen van de gemiddelde vrouw. Alma heeft echter geen behoefte aan een man die haar onafhankelijke leven in de war schopt.
Vanaf het eerste moment dat Dan Stevens als robot Tom in beeld komt, is duidelijk dat hij de show steelt. Het is even wennen om hem vloeiend Duits te horen praten, maar het past ook bij het surrealistische van de situatie. Hij zet de onnatuurlijk afgemeten bewegingen van een robot griezelig goed neer. Stevens balanceert vakkundig tussen herkenbare menselijkheid en vervreemdende robot. In zijn mimiek toont hij zich op de juiste momenten verbaasd of naïef op de juiste momenten waardoor de humor optimaal overkomt.
De opzet van Ich Bin Dein Mensch doet denken aan die van een romantische komedie. Hoewel hij minder zoetsappig is dan de meeste uitgekauwde gevallen, is de film wel degelijk vrij voorspelbaar. Alma valt voor de charmes van deze knappe man, zelfs al beweert ze bij hoog en laag dat een robot toch echt iets anders is dan een mens. Er spelen nog wel wat andere verhaallijntjes, zoals de dementie van Alma's vader, maar die zijn niet substantieel genoeg om de film werkelijke diepgang te geven.
Af en toe krijgen we ook een inkijkje in Toms psyche. Hij begrijpt mensen en hun gevoel voor humor niet altijd. Waarom kunnen we smakelijk lachen om 'epic fail' video's? Het is hem een raadsel en als hij dat aan een mede-caféganger vraagt voelt de kijker zich even ongemakkelijk vanwege het gemak waarmee we als samenleving mensen uitlachen. Deze momenten, waarin het 'normale' en 'menselijke' in een ander daglicht komt te staan, blijven het meest bij.
Naast deze leuke, maar spaarzame vondsten over het mens-zijn stelt Ich Bin Dein Mensch enkele interessante vragen over de toekomst van kunstmatige intelligentie. De vraag of intelligente robots rechten zou moeten hebben, wordt echter niet voor de eerste keer gesteld. Voor een plezierige middag is het genoeg, maar dit soort kwesties zijn al meermaals op diepgaandere wijze onderzocht in klassiekers zoals Blade Runner, maar ook in recentere films als Ex Machina en Marjorie Prime.
Het antwoord op veel van de vragen die Ich Bin Dein Mensch opwerpt, wordt uiteindelijk netjes samengevat door Alma. De kijker krijgt dus een hapklare morele boodschap mee om nog even over na te kunnen praten. Overigens volgt daarop, zoals het een arthousefilm betaamt, wel een enigszins ambigu einde. Het echte happy end blijft voorbehouden aan romcoms met minder pretentie.
