Let op: deze recensie bevat spoilers. Tenminste, in hoeverre je bij romantische komedies kunt spreken over dingen verklappen. Meestal is de trailer genoeg om te weten hoe het verhaal afloopt, en dat is hier niet anders. Kwestie van Geduld helpt je ook een handje om vrij makkelijk uit te pluizen hoe meerdere zaken op hun plek vallen. Maar ondanks dat je de bestemming weet, is het een vermakelijke rit.
Loes heeft Zuid-Limburg achter zich gelaten door nu chef-kok 'Monica' te zijn in Amsterdam. Ze heeft twee doelen: een Bib Gourmand ('halve Michelinster') krijgen en een grotere locatie voor haar restaurant vinden. Dat eerste heeft ze net behaald, het tweede ligt in het verschiet. Daarvoor moet ze alleen een kort bezoek aan haar geboortedorp brengen voor de financiën. Daar ontdekt ze dat de dingen veranderd zijn, waardoor ze niet helemaal meer zeker is over haar toekomstwensen.
Scenarist Edward Stelder komt uit Venlo. Geboren in de jaren zestig, wat misschien verklaart waarom alle mannelijke Limburgse personages dertigers zijn, maar voornamen hebben die de meeste ouders al heel lang niet meer aan hun kinderen geven. Aan de andere kant was de gedachte hierachter om de sfeer iets Limburgser te maken. Van het dialect moet de film het niet hebben, want onderling spreken de personages heel veel Nederlands met elkaar. In het echt is het anders maar voor een film is het acceptabel.
Ook jammer is de keuze om Loes/Monica niet eens een subtiel Limburgs accent te geven. Ze is geboren en getogen in Limburg, maar toch spreekt ze zo Nederlands als de Zuid-Hollandse actrice Barbara Sloesen zelf. Dat maakt het personage erg onsympathiek en nep; ze heeft zelfs haar naam veranderd in die van haar favoriete personage uit Friends - ja echt, ze heeft posters van Courteney Cox in haar slaapkamer.
Het houdt daar niet op, want Loes is geen lieverdje. In Noorbeek was haar bijnaam Kenau, en het hebben van een goed leven in Amsterdam heeft haar niet milder gemaakt. Dat maakt het des te onbegrijpelijker waarom haar Limburgse ex Sjeffie weer voor haar valt en waarom haar voormalige vrienden na een dronken tirade over hoe stom alles en iedereen is toch nog het beste met haar voor hebben. Loes heeft alles wat ze wil en is alsnog een enorme trut, maar desalniettemin mag iedereen haar wel.
Gelukkig bijten de Limburgers wel van zich af wanneer Loes mekkert over hoe stom alles buiten Amsterdam is. Blijkbaar ligt geluk onder andere in de beschikbaarheid van een bepaald merk chocoladereep (die in Limburg overigens gewoon te koop is). Maar de Noorbekers lachen haar vierkant uit. Een content mens hoeft niet te zoeken naar wat er allemaal niet is. En ook de cameraman brengt mooi in beeld dat het niet-zo-platteland iets kan bieden wat een stad niet heeft.
Loes heeft in Amsterdam een goed leven en dat geldt ook voor haar partner. Een knappe, aardige vent die haar steunt in haar dromen. Hij heeft weliswaar een schijtirritante beste vriend die opmerkingen maakt waar het vrouwelijk bioscooppubliek niet om zal kunnen lachen, maar verder valt er weinig op hem aan te merken. Dus als je weet dat deze film aanstuurt op een hereniging van Loes en haar ex, dan denk je: waarom!?
Tot nu toe veel negatieve woorden over Kwestie van Geduld, dus waarom toch een score van drie sterren? Omdat de film naar Nederlandse romkom-standaarden eigenlijk wel oké is. Veel situaties zijn ontzettend onlogisch, maar het kan erger. Het is dan ook geen serieus drama, gewoon een luchtig en voorspelbaar verhaaltje. De komedie is soms leuk genoeg om hardop bij te lachen. Vooral Juliette van Ardenne snapt als kletskous Nicole dat een personage het grappigst is wanneer iemand niet acteert maar een rol gewoon is.
Dus een half sterretje, of een 'bliep' zoals de film het noemt, extra voor Kwestie van Geduld voor het niet zijn van een onsamenhangend hoopje nonsens. De titel is gebaseerd op de grootste hit van Rowwen Hèze en dat nummer hoor je drie keer voorbij komen. Nooit zal het hele land overstappen naar het Limburgs, maar het was een kwestie van geduld voordat een film kwam die het platteland niet neerzet als een verzameling primitieve dorpjes waar dom volk woont.
