Regie: Mikael Håfström | Scenario: Rowan Athale en Rob Yescombe | Cast: Damson Idris (Harp), Anthony Mackie (Leo), Enzo Cilenti (Miller), Emily Beecham (Sofiya), Michael Kelly (Eckhart), e.a. | Speelduur: 114 minuten | Jaar: 2021

Het lijkt er steeds meer op dat drones en robots de oorlogen van de toekomst gaan domineren. Voor makers van sciencefiction is dit natuurlijk een interessant fenomeen om over te speculeren. Hoe zullen deze technologieën de wereld veranderen? Het zijn geen vragen waar de makers van Outside the Wire geïnteresseerd in zijn. Verwacht veel chaotische schietpartijen, een rommelig script en incoherente actie.

Het jaar is 2036. Er woedt een burgeroorlog in Oekraïne. Gesteund door de Russen probeert een rebellengroepering het land over te nemen. Amerikaanse soldaten zijn er gestationeerd om de vrede te bewaren. Ook dronepiloot Harp moet ernaartoe omdat hij een grove fout heeft begaan tijdens zijn werk, waardoor twee soldaten zijn omgekomen. De consequentie is dat hij nu voor het eerst aan het front moet gaan vechten. In Oekraïne neemt Leo hem onder de arm. Leo blijkt alleen een beetje anders. Hij luistert jazzplaten, heeft allemaal archieffoto's hangen en blijkt een robot! Leo is een geavanceerde robot van de vierde generatie die lijkt op een mens. Leo neemt Harp mee op een gevaarlijke missie om te voorkomen dat de rebellen controle krijgen over een nucleaire raket.

Het uitgangspunt is in principe wel interessant. Een dronepiloot leert middenin een oorlog wat de consequenties zijn van de bommen die hij duizenden kilometers verderop afvuurt. Alleen ontspoort het script helemaal. Het gaat dan allang niet meer over deze moderne vorm van oorlogsvoering, maar over de consequenties van kunstmatige intelligentie en een oude atoombom van de sovjets. Dit alles lijkt enkel en alleen in het script te zitten voor nog meer ellenlange schiet- en vechtpartijen met oorlogsrobots en onbeduidende rebellengroepen.

Outside the Wire zit vol conflicterende standpunten. Als we het morele standpunt van de hoofdpersoon volgen, is oorlog zinloos en moet het menselijk blijven. Waarom wordt er dan de hele film zo hard gewerkt om geweld te verheerlijken in eindeloze actiesequenties? Wat is precies de menselijkheid die in de oorlogsvoering mist? Moeten legers weer de loopgraven in? Antwoorden heeft deze film niet, behalve de uiterst makkelijke woorden van Harp: "mensen kunnen zich verbeteren." Eerst wordt er een duistere dystopie geschetst van verschrikkelijke oorlogen, moordlustige robots, dood en verderf om vervolgens met deze dooddoener aan te komen. Uiteindelijk bestaat de film louter uit adolescente fantasieën over de toekomst zonder dat men verder dacht dan wat gemakkelijke morele standpunten. Robots zijn slecht, mensen zijn goed, Russen fout, Amerikanen de grote redder. Of ze nou zelf geloven in de slappe moraal van het script of niet, deze filmmakers kunnen zich hoe dan ook verbeteren.

Outside the Wire is te zien bij Netflix.