Zeventien jaar na het iconische Lost in Translation werken Bill Murray en Sofia Coppola weer samen. Tussendoor was er nog de samenwerking A Very Murray Christmas (2015), die zowel fans van de regisseur als de acteur zo snel mogelijk lijken te willen vergeten. Voor hun derde samenwerking heeft de Oscarwinnares een rol voor Murray die hem op het lijf is geschreven. Murray excelleert als de vrouwenverslindende en ongelofelijk charmante Felix.
Laura is gelukkig getrouwd met Dean en heeft twee kinderen met hem. Laura lijkt echter vrij vast te zitten in haar dagelijkse leven, waarbij ze de kinderen naar school brengt en niet aan schrijven toe komt. Als Dean van een zakenreis terugkomt begint Laura een voorgevoel te krijgen dat haar man aan het vreemdgaan is. Dean kust Laura na terugkomst innig, maar als hij haar stem hoort lijkt hij gelijk niet meer geïnteresseerd. Deze vermoedens worden alleen maar versterkt wanneer Laura in de koffer van Dean de toilettas van een vreemde vrouw vindt. Laura deelt dit met haar vader Felix, die wel erg gretig hierop in gaat. Vanuit zijn eigen ervaringen met overspeligheid en vele vrouwen, gaat Felix ervan uit dat Dean inderdaad een andere vrouw erop na houdt. Felix neemt Laura vervolgens mee op sleeptocht als een soort privédetective om erachter te komen wat Dean uitspookt. Hierop volgt er onder andere een hilarische achtervolging in een 'onopvallende' rode sportauto.
De films van Sofia Coppola proberen vaak meer een bepaalde sfeer en emoties te raken, dan vast te houden aan een bepaald plot. Dat is ook hier het geval. De sfeer wordt mede bepaald door oude bars en restaurants verspreid over New York, die niet zouden misstaan in een film van Woody Allen. Ondanks het thema van bedrog raakt de film tegelijkertijd ook een soort luchtigheid die zeldzaam lijkt in het oeuvre van Coppola. Daarmee is het een beetje atypische film, zeker niet een mindere.
Het samenspel tussen Rashida Jones en Murray is bijzonder fijn om naar te kijken. De gesprekken van vader en dochter over het huwelijk en monogamie, waar Felix nogal vreemde opvatting over heeft, zijn aangenaam om naar te luisteren. De film had zelfs nog meer van dit soort momenten mogen hebben. Jones speelt erg goed, maar het is vooral Murray die deze film draagt. Zijn charisma is zelfs zo groot dat hij aan het begin van de film, zonder dat hij überhaupt nog in beeld is geweest, via een telefoongesprek al de show steelt. Murray speelt met nog meer nuance en volwassenheid dan voorheen en weet met een kleine beweging van zijn ogen of een glimlach al een scène naar zich toe te trekken.
Op het eerste gezicht lijkt dit misschien een tussendoortje van Coppola, maar niks is minder waar. On the Rocks is weliswaar een bescheiden film, maar toch laat hij juist de signatuur van een gerijpte filmmaker zien. Haar eerdere thematiek rond beroemdheid en de ervaringen van jongere vrouwen laat ze los, om een vrij volwassen verhaal te vertellen. Coppola maakt geen gebruik van grootse gestes, maar houdt de regie klein. Juist door te focussen op de details is het eindproduct een mooie, gelaagde en volwassen film met een heerlijke sfeer. On the Rocks is niet Coppola's meest iconische film, maar wel een van haar leukste.
