De wereld zit vol absurde gebeurtenissen, zeker als je door de ogen van Palestijns regisseur Elia Suleiman kijkt. In It Must Be Heaven speelt Suleiman zichzelf en observeert het vreemde van alledaagse gebeurtenissen. Het publiek volgt Elia Suleiman tijdens zijn geslenter door Nazareth, Parijs en New York. Steeds zien we wat het hoofdpersonage observeert. Met zijn melancholische blik vangt Suleiman een Kafkaëske wereld, waarin Parijs en New York niet heel veel lijken te verschillen van Palestina.
In eerdere films liet de cineast al zijn unieke stijl zien, die nog het meest doet denken aan een moderne Palestijnse variant van Buster Keaton of Jacques Tati. In It Must Be Heaven is dat niet veel anders. Deze film bestaat in feite uit een reeks sketches, waarbij Suleiman telkens de observant is. Een uitzondering is de hilarische openingsscène met een christelijke optocht richting een kerk. De mensen in de kerk weigeren de deuren te openen en de toon van de bisschop wordt steeds dreigender. Uiteindelijk besluit de bisschop het heft in eigen handen te nemen en geweld te gebruiken om de kerk in te komen. Niet alleen is deze scène bijzonder grappig, hij staat ook open voor meerdere interpretaties. Onder elk moment zit eigenlijk nog wel een politieke laag. Zelden is de situatie alleen maar grappig. In Palestina ligt de focus op het alledaagse. Zo is er de buurman die zegt goed voor de citroenboom van Suleiman te zorgen, maar op het moment dat Elia niet kijkt de citroenen steelt.
Wanneer Suleiman in Parijs belandt, wordt het wat flauwer. Bijvoorbeeld als hij tijdens een terrasbezoekje vele mooie vrouwen voorbij ziet lopen. Toch vallen ook hier weer bijzondere beelden en observaties te ontdekken. Wat later loopt Suleiman langs een volledig leeg plein voor het Louvre terwijl verderop tanks langsrijden voor de militaire parade van 14 juli. Ook in Parijs zijn weer vreemde confrontaties met de politie. Er is politie op Segways, op fietsen en op skeelers te zien. Als Suleiman hierna in New York neerstrijkt, volgt een absurde scène. Suleiman doet boodschappen en ziet iedereen met automatische wapens lopen, overduidelijk kritiek op de Amerikaanse wapenwetgeving. Als dan ook nog iemand met een taxi voor de deur wordt afgeleverd en een bazooka uit de achterbak haalt, zie je Suleiman weer reageren met van die vragende ogen.
Elia Suleiman heeft in alle drie de steden gewoond en de film die hij hier omheen heeft gebouwd, is duidelijk gestoeld op eigen ervaringen. Het is met name een film over de Palestijnse identiteit en wat deze betekent in andere omgevingen zoals Parijs en New York. Als bevriend acteur-regisseur Gael Garcia Bernal hem voorstelt aan een producer in New York en de komische stijl van Suleiman over Palestina voorlegt antwoordt de producer sarcastisch: 'it already sounds funny'. Suleiman weet maar al te goed dat zijn stijl van films maken niet voor iedereen is. Toch is deze Palestijnse komedie bijzonder grappig en gevat. De satire van Suleiman gecombineerd met zijn Buster Keaton-achtige manier van observatie en gelaatsuitdrukkingen maken hem tot een unieke filmmaker.
