Je ziet het in één oogopslag. De eenvoudige afgeronde kleifiguurtjes, met bolle oogjes en een overdreven brede glimlach in de vorm van een knakworstje, die vrij ver buiten de contouren van het gezicht reikt. Het is een betrouwbaar signaal dat de pret gaat beginnen. Weinig animatiebedrijven zijn zo stijlvast en zo consistent in de kwaliteit als het Britse Aardman Animations. Hun nieuwste bioscoopfilm is de tweede van hun grootste ster: Shaun het Schaap.
Met Het Ruimteschaap maakt Shaun tegelijk zijn eerste tripje naar de sterren. Onze held heeft het gehad met de overdreven strengheid van hond Bitzer, de rechterhand van de boer. Elke keer dat Shaun en de andere schapen wat ondernemen, zet de reu een verbodsbord neer om de pret te bederven. Nadat verderop in het dorp een ufo landt, beginnen zich rare zaken voor te doen op de boerderij. Shaun legt het eerste contact met Lu-La, het ruimteschaap. Maar waar buitenaards leven verschijnt, liggen sinistere agentschappen al snel op de loer.
De slechterik, Agent Red, ziet eruit als een vrouw die achter Neo van The Matrix aan zou kunnen jagen, maar nu toevallig haar zinnen op Lu-La heeft gezet. Een strenge 'woman in black' met een hardnekkige obsessie om haar missie te volbrengen. Mooi is wanneer blijkt hoe persoonlijk die missie is. Het is niet onvoorspelbaar, het gaat geen clichés uit de weg, maar dit plotelement heeft van begin tot eind het hart op de juiste plek. En dat is iets waar de animatoren van Aardman een kei in zijn: met oprechtheid en verse jeu de platgetreden paden bewandelen.
Er wordt geen bestaand woord geuit in deze hele film, en toch wordt er heel wat naar het kijkerspubliek gecommuniceerd, met een ogenschijnlijk gemak waar wel heel veel tijd en aandacht in moet zijn gestoken. Ieder personage van betekenis is volledig te doorgronden, elke actie en reactie is tot in de puntjes uitgediept. Het sterkste punt is nog wel hoe klein het plot wordt gehouden. Als je denkt aan een ruimtefilm, ben je geneigd om je een kosmische schaal in te beelden. Het Ruimteschaap is hier om te bewijzen dat die nergens voor nodig is.
Elke scène heeft minstens één doeltreffend lachmoment door de manier waarop de figuurtjes op elkaar reageren, of de kolderieke acties die ze ondernemen. En dan is de achtergrond nog doorspekt met kleine geintjes en woordgrappen. Al in de eerste minuten gaat de camera langs autoreparatiebedrijf H.G. Wheels. Kom op, dat is toch fantastisch? Dat zijn de momenten waarop niet alleen kinderen, maar ook hun ouders lekker kunnen schateren.
Voor de doorgewinterde fans van sciencefictionfilms en -series is het helemaal een feest van herkenning. Naar allerlei klassiekers wordt gerefereerd, in een opbouw van originele momenten. Een persoonlijke favoriet is hoe de 'chestbuster'-scène uit de oorspronkelijke Alien op een lieflijk onschuldige manier wordt geparodieerd. Maar ze komen allemaal voorbij: E.T., Close Encounters of the Third Kind, Star Trek, The X-Files en - hoe kan het ook anders in een Brits product? - Doctor Who.
Een film als Shaun het Schaap: het Ruimteschaap is er vooral om te vermaken, en verder ook om een klein beetje te ontroeren. En natuurlijk heeft Shaun een lesje te leren in verantwoordelijkheid. Dat zijn belangrijke zaken, weet Aardman Animations. En dat is waarschijnlijk de kern van hun langgerekte succes.
Al dertig jaar, sinds de eerste short van Wallace and Gromit uit 1989, maken ze er dezelfde aaneenschakeling van gekleide slapstick, propvol woordgrappen en hyper-Engelse knulligheid. Is het toeval dat zowel die allereerste, A Grand Day Out, als deze allernieuwste gaan over een ruimtereis? Waarschijnlijk niet, te oordelen aan de beelden van Wallace en Gromit op de maan, die aan het begin van deze film even opduiken. Het maakt een cirkel rond. Maar laat ons zeker ook smachten naar weer een volgende film.
