Na in 1986 letterlijk eigenhandig Argentinië wereldkampioen te hebben gemaakt, keerde Diego Maradona in 1990 terug op het allerhoogste podium. Hij wilde de hele wereld laten zien dat hij nog steeds de allerbeste voetballer was en nogmaals de prijs kon winnen die bij die status hoort. Maradona bleek echter zijn absolute hoogtepunt al te hebben meegemaakt: in de legendarische zomer van 1986 vielen voor Pluisje en zijn Argentijnen alle puzzelstukjes op hun plek. Twee wereldberoemde doelpunten tegen Engeland en een karrenvracht aan hoogtepunten bezorgden Argentinië, maar toch bovenal Maradona, die ene gouden bokaal. De glorie evenaren was vier jaar later op voorhand al onmogelijk. De finale werd nog wel gehaald, maar eerder ondanks dan dankzij de legendarische nummer tien. De hoogste trede van het podium was dit keer onhaalbaar. Het is een scenario dat regisseur Asif Kapadia bekend voor moet komen, vier jaar na het verschijnen van zijn Oscarwinnende documentaire Amy. Met Diego Maradona moest hij zichzelf gaan evenaren of overtreffen, maar de facetten die hem bij Amy wereldfaam bezorgden missen uiteindelijk.
Alle ingrediënten leken aanwezig voor nog een sensationele documentaire. Diego Maradona's Icarusverhaal is minstens zo dramatisch als dat van Amy Winehouse, de hoeveelheid beschikbaar beeldmateriaal vele malen groter en in tegenstelling tot Senna en Amy was ditmaal het onderwerp nog in leven. Het bestaan van een voorzienigheid kan wellicht eerder worden gevonden in het anno 2019 nog in leven zijn van Maradona dan in een met de hand gescoorde treffer, maar het geeft Kapadia ongekende mogelijkheden, helemaal omdat Maradona zijn medewerking verleende aan de film. Zo bood het privéarchief van El Diego honderden uren aan beeldmateriaal, dat in de jaren tachtig werd geschoten voor een nooit gemaakte documentaire. Maar misschien wel minstens zo belangrijk, is dat Kapadia zelf de legendarische Argentijns voetballer uitgebreid mocht interviewen.
De film focust uiteindelijk op de tweede helft van de jaren tachtig, waarin Maradona zijn hoogste pieken kent. Pieken zoals het winnen van het landskampioenschap met het tot dan toe weinig succesvolle Napoli, het winnen van het WK en het uitgroeien tot een absolute internationale superster. Helaas gingen de hoge pieken ook toen al gepaard met diepe dalen en naarmate de jaren vorderen worden de pieken minder hoog en de dalen dieper. Maradona glijdt af naar een leven vol drugs, vrouwen en banden met de maffia. Van voetballen komt weinig meer terecht, laat staan van het vieren van successen. Bij de meeste films zou op dit punt een spoilerwaarschuwing mogen worden afgegeven, maar niet voor Diego Maradona. Deze ontwikkelingen hebben allemaal decennialang de voorpagina's gehaald. Wie wil weten hoe het nu met Maradona gaat, hoeft tijdens een internationaal voetbaltoernooi maar te wachten tot de camera's hem op de eretribune hebben gevonden.
Kapadia gaat verder waar de sportpers en roddelkranten gebleven zijn, brengt uitgebreid in beeld hoe het jochie uit een Argentijnse sloppenwijk een voetbalgod wordt, in een beeldkwaliteit zoals zijn dribbels en doelpunten nog nooit vertoond zijn. Maar ook hoe deze voetbalgod er een is uit de Griekse godentraditie, met nachtclubbezoekjes, minnaressen en maffiosi. En hoewel hij verder gaat met het werk van zijn journalistieke voorgangers, gaat Kapadia uiteindelijk niet de diepte in. De film blijft hangen in een overzicht van alles wat iedereen al wist of in een kwartiertje kan lezen op de Wikipediapagina van Maradona. Completer dan ooit, maar niet spraakmakender dan toen Diego hiermee zelf het nieuws haalde. Misschien heeft dat Kapadia ook uiteindelijk opgebroken, dat ook nu Maradona onmisbaar was bij de totstandkoming van de film. De man die minstens zoveel kritiek als roem verdient, is ook degene die honderden videobanden ter beschikking moest stellen voor het laten slagen van de film. Maradona komt er uiteindelijk relatief genadig van af en het is lastig dit los te zien van de volle medewerking die hij heeft verleend aan deze film.
Waar hij met Amy de wereld een verhaal liet zien dat tot dan toe voornamelijk onbekend was voor het grote publiek, lukt het Kapadia niet dat kunststukje te herhalen. Zo worden Maradona's banden met de maffia benoemd, maar niet aangetoond op een manier die de documentaire sensationeel zou maken. Ook het jarenlang balanceren op het randje van de dood na zijn voetbalpensioen blijft buiten schot. Wat overblijft is een twee uur durende snoepwinkel van nooit vertoonde beelden en archiefmateriaal, terwijl je de verhalen verteld hoort worden door iedereen die erbij betrokken was. Maar het is toch vooral ook een film die alleen opzienbarend is voor mensen die niet direct zullen warmlopen voor een biografische documentaire met de titel Diego Maradona. Uiteindelijk zet Kapadia, net als Maradona in 1990, een mooie prestatie neer. Het is alleen niet de prestatie waarvoor hij herinnerd zal worden. Die was vier jaar eerder.
