Hoewel de eerste Iron Sky niet bepaald satire op hoog niveau bedreef, had die film een aardig basisidee dat sindsdien aan relevantie heeft gewonnen: de retoriek van klassieke nazi's bleek bij de hedendaagse rechtervleugel van de Amerikaanse Republikeinen prima aansluiting te vinden. In 2012 was dat nog satire, maar inmiddels heeft de Verenigde Staten daadwerkelijk een Republikeinse president die zich inlaat met allerlei eng nationalistisch gespuis en zelfs op handen gedragen wordt door neonazi's, wier ideologie of wandaden hij weigert te verwerpen. Het kan blijkbaar snel gaan met een politiek stelsel dat zijn verstand lijkt te hebben verloren. Dat maakt het creëren van goede satire een stuk moeilijker dan voorheen, want voor je het weet is je absurdistische plotlijn ingehaald door de realiteit.
Misschien is dat wel de reden dat het vervolg de satire tot een minimum beperkt. Ditmaal dus geen sneren naar de huidige staat van de wereld, maar enkel een inzet op nog meer onzinnige taferelen. Maar met zijn maannazi's en Sarah Palin-achtige president zat Iron Sky al aardig over de rand van het behapbare en wisten enkel de satirische elementen de film enigszins in balans te houden. Bij gebrek daaraan tuimelt The Coming Race volledig weg in zijn debiele onzin, waarbij men nooit verder komt dan ideeën die op papier misschien leuk klinken, maar zonder goed uitgewerkte context betekenisloos blijken. Het eindresultaat is een dusdanig slappe hap die de eerste Iron Sky terugkijkend zowaar het egards van messcherpe satire geeft, maar laten we eerlijk zijn: ook die film was niet bepaald Starship Troopers.
En dat terwijl aanvankelijk nog een goede voedingsbodem wordt gepresenteerd voor een leuke uitvergroting van de polarisering waar veel hedendaagse maatschappijen door worden verscheurd. Nadat het eerste deel eindigde met een nucleaire oorlog op aarde, is in het dertig jaar later afspelende vervolg de planeet onbewoonbaar geworden en heeft een klein restant mensen zijn toevlucht genomen tot de voormalige basis van de maannazi's. De vervelend uitleggerige voice-over (die helaas de hele film doorgaat) stelt heel expliciet de interessante dynamiek die dat oplevert: de laatste aardbewoners moeten samenleven met voormalige nazi's. Helaas wordt met dat mooie gegeven niets gedaan en zien we de bewoners van de maanbasis als de gebruikelijke saaie meute in een vervallen sciencefictionwereld die totaal niet bezig is met ideologie.
Het enige wat in de buurt komt van satire, is de heersende religie op de maan: het Jobsisme. Jawel, een parodie op de messiaanse status van Steve Jobs en zijn Apple-producten. Vijf jaar geleden zou je daar misschien nog om hebben gegrinnikt, inmiddels is die grap al duizend keer gemaakt. Maar goed, The Coming Race schuwt de platgetreden paden overduidelijk niet: de holle-aarde-theorie, een reptilliaans alienras dat allerlei machtige wereldleiders zou hebben voortgebracht en een bijfiguur in een rode trui (een 'redshirt') die steeds dreigt dood te gaan en dat dan toch niet doet... al deze vertrouwde verhaalelementen worden er met de haren bijgesleept, maar er wordt nooit een creatieve draai aan gegeven.
Misschien zou de overdaad aan onzinnige situaties nog te verkroppen zijn als er wat charme op was losgelaten, maar helaas blijkt ook dat te veel gevraagd. Er is een klein lichtpuntje in de charismatische hoofdrol van Lara Rossi, maar die moet het stellen met bijzonder onhandig geschreven dialogen en tegenspelers die daar duidelijk niet mee uit de voeten kunnen. Zelfs Udo Kier loopt er maar een beetje verloren bij... en die speelt zowaar een reptilliaanse Adolf Hitler op een T-Rex. Waar de eerste Iron Sky ondanks zijn krappe budget nog indruk wist te maken met het ruimtespektakel, bevat The Coming Race daarvan een stuk minder en ogen de sets vaak uiterst goedkoop, zelfs al was er dit keer meer te besteden. Het budget zou overigens geheel door fans zijn opgehoest. Benieuwd of die dat voor het reeds aangekondigde derde deel opnieuw bereid zijn te doen.
