De Engelse term 'Dog Days' verwijst naar de verzengende hete zomerdagen en zijn allesbehalve gerieflijk. Je zou kunnen stellen dat ons continent ze net achter de rug heeft. Waarom een flauw mozaïekdrama over de relatie tussen mens en viervoeter naar dit fenomeen is genoemd mag een raadsel zijn. Maar Dog Days van Ken Marino barst van de vraagtekens. Het grootste is wie valt voor deze slecht bedacht en slecht geschreven onzin.
Zoals het genre kennelijk dicteert wordt deze collage afgetrapt met haastige introducties van de personages. Een televisiepresentatrice die haar man met een ander in bed vindt en wordt gekoppeld aan een net iets te zelfverzekerde voormalige topsporter. Een dame in een koffieshop zwijmelt op haar beurt bij de aanblik van een knappe dierenarts en een chihuahua bij het vuilnis vindt. Ze besluit zich op te geven als vrijwilliger bij een opvangcentrum voor honden.
Een gezin met een kinderwens adopteert een klein meisje, dat pas begint te communiceren als ze een hond vindt. En een weduwnaar moet de hond de hond van zijn overleden vrouw en krijgt bij zijn zoektocht hulp van een pizzakoerier. Tot slot is er nog een een muzikant die de zorg voor een immense hond krijgt te verstouwen omdat zijn zus bezig is te bevallen. Het zijn allemaal iele plots die zich van tevoren met gemak laten uittekenen.
De liefde voor de hond die hier wordt geëtaleerd moet toch vooral bij de kijker vandaan komen. Het is de doelgroep van de hondenliefhebber die wellicht nog wel te porren is voor een gang naar de bioscoop. Het grootste euvel is namelijk dat de honden er met hun staart of hangoren bij zijn gesleept. Ze dienen enkel als kapstok of grote gemene blaffende deler om de verhaallijnen nog enige consistentie mee te geven. Echt warm word je er niet van.
Zelfs Dog Days als een zorgeloos zomers tussendoortje beschouwen voert te ver. De schrijvers leden aan een ernstig geval van creatieve armoe en hun inspanningen kunnen maar niet bekoren. De kruisverbanden die gelegd worden komen weinig geslaagd over en kennelijk verkeert iedereen in de grote stad waar dit alles zich afspeelt zich op dezelfde vierkante kilometer, terwijl ze feitelijk mijlenver uit elkaar schijnen te wonen.
Schrijver, regisseur en acteur Marino levert met zijn tweede speelfilm een allegaartje af van onaffe verhaallijnen waarbij de trouwe viervoeter is gedegradeerd tot rekwisiet, terwijl het dier de glansrijke hoofdrol zou moeten vervullen. Hij komt met een licht-komisch drama met te weinig hart en mager uitgewerkte personages. Het resultaat probeert te veel hokjes aan te vinken, maar blijft hierbij keurig binnen de lijntjes. Sommige gezinnen of relaties zijn niet meer te redden, zelfs niet met een hond. Dat geldt zeker ook voor Dog Days.
