In Mrs Brown speelde Judi Dench al eerder vol overgave de rol van koningin Victoria en won daarvoor indertijd verdiend een BAFTA. Dus wie beter dan deze grande dame om opnieuw in de huid van deze historische vrouw te kruipen?
Mrs Brown ging om de vriendschap tussen de koningin en haar hofbediende John Brown (gespeeld door Billy Connolly), dit keer gaat het om een vriendschap waar nog minder over bekend is. De jonge Indiase bediende Abdul Karim reist naar Engeland om mee te werken aan de viering van het jubileum van koningin Victoria. Hij moet een munt aan haar aanbieden en daarna weer teruggaan naar India. Maar tijdens het aanbieden van dit cadeau hebben de twee een onverwachte klik.
Victoria besluit om Abdul aan te stellen tot een persoonlijke leermeester met de titel 'Munshi'. Abdul kan haar meer leren over de talen van India, de cultuur van het land en over het geloof dat hij aanhangt. De huishouding van Victoria is hierover in rep en roer. Zij doen er alles aan om de Indiase man eruit te werken, maar dit maakt de band tussen de koningin en haar Munshi alleen maar hechter.
De film gaat heel makkelijk verder waar de vorige ophield en weet de juiste sfeer en humor weer te vinden. En de aankleding en cinematografie is zoals je van een Stephen Frears-film mag verwachten werkelijk prachtig. Juist omdat dit verhaal zo onbekend is, voelt het fris en boeiend aan. Over Victoria's vroegere jaren is al zoveel geschreven en gefilmd, dit is weer eens iets anders over de vorstin. Het eerste uur is dan ook erg onderhoudend vol grappige momenten, met name in de frictie die ontstaat tussen Victoria en haar geschrokken huishouding. Maar na een uur kom je erachter wat Mrs Brown zo bijzonder maakte en waar deze film tekortschiet.
Judi Dench is even geweldig in de rol van Victoria als twintig jaar geleden, maar ze heeft geen tegenspeler met wie ze echt kan sparren. Ali Fazal is geen Billy Connolly en de schrijvers lijken zijn personage eveneens na een uur irritant te zijn gaan vinden. Je komt nooit echt iets te weten over zijn motivaties en wie hij is. Een echtgenote wordt stuntelig aan het geheel toegevoegd, maar tegen die tijd is zijn personage al veranderd van gemoedelijke metgezel in een soort Raspoetin-achtig figuur. Waar de houding van het hof eerst racistisch en snobistisch aandeed, krijg je nu een beetje begrip voor hun standpunt. Dat komt ook omdat de film de racistische en aan klassen gerelateerde problematiek eerst lijkt aan te kaarten om die vervolgens uit de weg te gaan door er meer een klucht van te maken. Met een averechts effect. Je voelt dat dit niet de intentie kan zijn geweest toen ze begonnen met de productie.
Wie genoot van Mrs Brown zal deze film zonder twijfel kunnen waarderen. Het is in veel opzichten een typische Frears-productie vol leuke rollen en mooie beelden. Alleen al voor de tour de force van Dench is de film het kijken waard. Maar na afloop besef je dat er meer in had gezeten en dat hij toch niet zo memorabel is.
