Stel je voor als klein kind verdwaald van huis te raken in India, een land met meer dan een miljard inwoners en zo'n vierhonderd gesproken talen. Het overkwam de destijds vijfjarige Saroo nadat hij per ongeluk in een verkeerde trein stapte en na enkele dagen en duizenden kilometers aan de andere kant van het land terechtkwam. Via een weeshuis werd Saroo uiteindelijk geadopteerd door een Australisch echtpaar. Jaren later, met behulp van de toen net nieuwe zoekmachine Google Earth en flarden uit zijn geheugen, probeerde hij zijn biologische familie te traceren. Een onwaarschijnlijke zoektocht naar een speld in een hooiberg, die op even integere als vakkundige wijze verfilmd werd door regisseur Garth Davis.
Lion is opgesplitst in twee delen. In het eerste volgen we de vijfjarige Saroo die als straatschoffie met zijn oudere broer stenen van goederenwagons pikt en doorverkoopt om zijn moeder en zusje te kunnen voeden. Zodra Saroo op onfortuinlijke wijze gescheiden raakt van zijn familie, begint de film meer de vorm van een overlevingsverhaal aan te nemen. Al gauw blijkt dat het overvolle India geen beste plek is voor straatkinderen - er komen er jaarlijks zo'n tachtigduizend bij, leert de aftiteling ons later - waarbij de meeste kinderen genegeerd of hardhandig weggejaagd worden, of juist ten prooi vallen aan mensen met verkeerde intenties.
Na deze hectische eerste helft neemt het verhaal een sprong van twintig jaar naar een jongvolwassen Saroo, die na zijn adoptie een gelukkige jeugd kende bij zijn adoptieouders in Tasmanië, gespeeld door Nicole Kidman en David Wenham. Waar het eerste deel nog vooral een fysieke overlevingstocht is, richt dit tweede deel zich meer op de psychologische effecten daarvan. Ondanks een gelukkige jeugd komen flarden van herinneringen weer naar boven drijven die hun weerslag hebben op Saroo's emotionele gesteldheid en het onderhouden van relaties met zijn adoptiefamilie en geliefde. Het leidt tot een obsessieve, ontwrichtende zoektocht, waarbij kleine details uit het geheugen als leidraad dienen.
Aardig aan het gegeven van deze zoektocht - die zich grotendeels achter een laptop en landkaart vol punaises plaatsvindt - is dat Garth Davis en zijn cinematograaf Greig Fraser een visuele stijl hebben gevonden die hier strak op aansluit. Zo kent de film vele weidse shots die zich van bovenaf over uitgestreken landschappen heen glijden, wat sterk doet denken aan de manier waarop een cursor zich boven een virtuele landkaart beweegt. Ook valt op dat de eerste helft wat fragmentarischer in elkaar is gezet, met veel naar zwart vervagende scènes, wat weer aansluit bij de flarden van herinneringen die Saroo nodig heeft om zijn virtuele stappen terug naar huis te vinden.
Het grappige is dat Lion op het eerste gezicht makkelijk af had kunnen dwalen tot een typisch melodramatisch, manipulatief, 'gebaseerd op een waargebeurd verhaal' Oscar-vehikel. Gelukkig is het materiaal in goede handen bij Garth Davis, die na vier afleveringen van de uitstekende miniserie Top of the Lake bij zijn speelfilmdebuut opnieuw uiterst beheerst en integer te werk gaat. Het resultaat is een intiem en vakkundig geschoten verhaal, dat een genuanceerd beeld schetst van het leven van een adoptiekind vanuit alle verschillende perspectieven, en tegelijkertijd een positieve boodschap meedraagt over technologie als een verrijking van ons leven. Bovenal schittert hier echter de fantastische cast, die het geheel invoelbaar weet te maken. Na een ontroerende ontknoping maken zij het de kijker wel erg moeilijk om de zaal nog te kunnen verlaten zonder een traantje weg te pinken.
