Regie: Eva Zanen | Cast: Egbert Jan Weeber (Alfred - jong), Laus Steenbeeke (Alfred - oud), Judith Noyons (Dirkje), e.a. | Speelduur: 47 minuten | Jaar: 2016

Jaarlijks krijgen veelbelovende Nederlandse filmmakers de kans om met een halflange speelfilm te laten zien wat ze in huis hebben. Het resultaat is sinds 2 oktober iedere zondag op NPO 3 te zien. Komisch, kritisch, aangrijpend; ook deze nieuwe One Night Stand-reeks is weer heel gevarieerd.

Grappig, sprookjesachtig én ontroerend; vijftien jaar geleden werd Le Fabuleux Destin d'Amélie Poulain een instant klassieker. Nog steeds spat de onweerstaanbare charme ervanaf. Ook de makers van Hoe het Zo Kwam Dat de Ramenlapper Hoogtevrees Kreeg zijn daar duidelijk door bevangen.

Hun hoofdpersoon heet Alfred en begint in de openingsscène aan de laatste dag uit zijn carrière. Nog één keer omhoog richting het raam van Dirkje, de vrouw op wie hij al z'n hele leven een oogje heeft. Maar halverwege staat de aanstaande pensionado opeens aan zijn ladder genageld. Hij durft geen kant meer op, spontaan bevangen door hoogtevrees. Voorbijgangers proberen hem te helpen, een politieagent praat hem moed in vanuit een open raam, maar Alfred blijft zich gespannen vastklampen. Zie de titel van dit tragikomische drama om te snappen waar de rest van de film over gaat.

In Ramenlapper (laten we hem net als Amélie voor het gemak even afkorten) neemt een verteller ons aan de hand mee door Alfreds levensverhaal. De stem springt terug naar bepalende gebeurtenissen, aangegeven met ratelende cijfers die de jaren en dagen aangeven. We zien hoe de ramenlapper zijn grote liefde blijft mislopen, door zijn eigen verlegenheid, een misverstand of een ongelukkig toeval.

Intussen ontmoeten voorbijgangers en buren wél de liefde van hun leven, ook door een speling van het lot, onbewust veroorzaakt door een onoplettende Alfred. Precies op het moment dat hij zijn volle emmer te veel slingert, loopt er bijvoorbeeld een mooie dame onder zijn ladder langs, die nog net op tijd voor de plens water kan worden weggetrokken door een vreemdeling. En zo springt de liefdesvonk over, weer zonder dat Alfred daar iets aan heeft. Het blijft wachten op de keer dat hij zelf een keer geluk krijgt, of zijn lot in eigen handen neemt.

Al die cruciale toevalletjes tillen Ramenlapper prettig boven de realiteit uit. Een lichtkomisch, lieflijk sfeertje dat sterk doet denken aan de Franse klassieker uit 2001, ook zeker dankzij de filmstijl. Heldere kleuren, altijd zonnig, een welbespraakte voice-over die uitvoerig in detail treedt, kalme pianosolo als soundtrack; ook in deze televisiefilm van eigen bodem werkt het prima. Misschien is het niet heel origineel, misschien is het verhaal zelfs een beetje aan de eentonige kant, maar de sfeer is fijn genoeg om alles als zoete koek te kunnen slikken.