Anders dan de titel doet vermoeden, is African Bambi géén animatiefilm, heeft hij géén duidelijk verhaal en gaat hij zelfs niet over een hertenkalf zoals Walt Disneys originele Bambi uit 1942. Nee, deze moderne variant voert ons naar de uitgestrekte Serengetivlakten van Tanzania in oostelijk Afrika. Via de stem van een aldaar verblijvende giraffe voor de gelegenheid ingesproken door Loes Luca worden we deelgenoot van de geboorte, kindertijd en de vroege jeugd van drie gazellen, of preciezer twee gazellen en een impala: Grant, Tomi en Imp.
Misschien raadt u het al, maar het betreft hier een natuurdocumentaire, en wel van de productiemaatschappij die eerder verantwoordelijk was voor de mooie en tevens in het Serengetipark geschoten natuurfilm Serengeti Symphony. De kleurrijke muzikale begeleiding heeft echter plaatsgemaakt voor een menselijke stem als verteller; niet ongebruikelijk bij natuurdocumentaires. Ook niet ongebruikelijk is dat een bekendheid uit het humorgenre zijn persoon of stem hiervoor leent, zoals Michael Palin of John Cleese, getuige de grote voorbeelden van bijvoorbeeld de BBC. Hier echter is de bijdrage van de verteller de giraffe Luca gereduceerd tot het geestelijk niveau van de Fabeltjes Krant. Door de woordkeuze die ronduit infantiel is en op zijn best bedoeld is om de kleuters bij de les te houden, én door gebrek aan humor en spitsvondigheid rijst het vermoeden dat dit nu juist de doelgroep is waar de makers zich met hun film op richten. Dat hoeft op zich geen probleem te zijn, maar het stelt wel bijzondere eisen aan de bioscooprelease en geeft beperkingen bij distributie.
Natuurlijk horen natuurdocumentaires op het grote doek thuis. Wie ooit van de onmetelijke weidsheid van het landschap, van de rijkdom aan kleur en keur van de fauna van de Serengeti heeft gehoord, zal een gespannen vermoeden kunnen koesteren van wat hem te wachten staat. African Bambi kent dan ook werkelijk memorabele shots van bijvoorbeeld dansende gnoes of van de prachtige struikdans van een wel heel vreemd koppel: de jakhals en de impala. Zij doen je werkelijk glimlachen, in tegenstelling tot de grappen van Loes Luca. Uiteraard zijn zulke prachtige scènes niet alleen de verdienste van het geduld, maar vooral ook van het zeer ervaren oog van niemand minder dan Anton van Munster, de vaste cameraman van Bert Haanstra.
En toch is het eindresultaat teleurstellend. Door de onbegrijpelijke keuze om drie gazelles/impalas te volgen, krijg je bijna alles in drievoud aangeleverd, waardoor er logischerwijze weinig tijd overblijft voor ander beeldmateriaal. Zo is de verhouding tussen de op elkaar lijkende opnames van de jonge runderen en het overige natuurschoon uit balans. Het perspectief levert bovendien beperkingen in de overzichtshots op en leidt tot herhalingen. Alles wordt immers via de giraffe annex verteller gevolgd.
De film is een product van de gedwongen genremengeling: de natuurdocumentaire en de kinderfilm, die niet per se verenigbaar hoeven te zijn. Ook schept de pretentieuze titel verwachtingen die alles behalve door de inhoud worden gedekt. Zo verkeert de film in een inhoudelijke identiteitscrisis, die ingegeven lijkt te zijn door de wens van de makers een groter publiek te bereiken. Het is te betwijfelen of dat ook werkelijk lukt. Vooralsnog is African Bambi een mooie en genietbare natuurdocumentaire, maar kent wel een leeftijdsbeperking: 6 jaar en jonger.
