A Fairy Tale Like No Other: zo wordt Penelope gepromoot. Niet helemaal correct, want hoewel er wat aardige twists in Mark Palanskys eerste film zitten, is het onderliggende verhaal niet erg origineel. In feite volgt het een basisformule: outcast begeeft zich onder de mensen, krijgt een maatje, wordt afgestoten door de maatschappij, maar uiteindelijk komt het allemaal goed. Niet echt een verrassing. Wat Penelope redt, is een look om je vingers bij af te likken, een energie die van het scherm spat en acteurs die plezier lijken te hebben in het vertolken van hun personages.
Penelope is de naam van de hoofdpersoon: een 25-jarig meisje dat slachtoffer is van een oude familievloek. Hoewel ze in een prachtig huis woont en alles heeft wat ze wil, is er één probleem: Penelope is geboren met de oren en snuit van een varken en moet derhalve op bevel van haar ouders altijd in hun riante villa blijven. Om de vloek op te heffen moet ze iemand vinden die onvoorwaardelijk van haar houdt, maar helaas zijn de mannen die zich aandienen als toekomstige echtgenoten meer geïnteresseerd in het familiefortuin dan in Penelope zelf en telkens als ze haar gezicht onthult tijdens de eindeloze bezoekuren die haar moeder (Catherine OHara) organiseert, vluchten de heren het huis uit. Penelope begint de moed op te geven totdat Max verschijnt, een charmante sloeber die verder lijkt te kijken dan haar gezicht, maar die niet is wie hij lijkt te zijn.
Het verhaal ontvouwt zich aardig. Catherine OHara is hilarisch als de over de top bezorgde moeder en Ricci zet als Penelope meteen een sympathiek personage neer. Dit is een meisje dat meer gebukt gaat onder alle heisa dan onder de vloek zelf. De ontmoetingen met de aanstaande verloofden zijn leuk en Simon Woods, die in eerste instantie niet helemaal lijkt passen in zijn rol als klokkenluider, laat zich later van een onverwacht leuke kant zien.
Als Penelope halverwege de film ontsnapt uit het huis van haar ouders verslapt het verhaal, maar wordt haar omgeving alleen maar mooier. Penelopes kamertje en de luxueuze villa waren al een prachtig staaltje setontwerp, maar de Londenachtige stad die wordt neergezet in de tweede helft van het verhaal is echt een juweeltje: als een serie aan elkaar geplakte ansichtkaarten ontvouwt zich de visie van de grote stad zoals je denkt dat een kind die zich voorstelt.
En dat is eigenlijk ook de insteek van de film: Penelope richt zich voornamelijk op kinderen. Want hoewel sprookjes ook voor volwassenen kunnen zijn, is de moraal van dit verhaal misschien iets te zoetsappig en voorspelbaar voor de wat ouderen. Voor kinderen is het echter ideaal geproportioneerd: de personages bewegen zich door een magische, gestileerde wereld die helemaal is ingericht op het verhaal en ze gedragen zich als in een ietwat gedateerde Disneyfilm.
Omdat Penelope niet pretendeert iets anders te zijn dan een sprookje, zijn de wat minder plausibele momenten gemakkelijk te slikken. De manier waarop de mogelijkheid van plastische chirurgie wordt wegverklaard is wel érg gemakkelijk, maar omdat het in de wereld van dit verhaal nu eenmaal niet om logica maar om magie gaat, is het door de vingers te zien. Het verklaart ook waarom Penelope, die eigenlijk gewoon een mooie Christina Ricci met een schoonheidsfoutje is, zo wordt verafschuwd door haar medemensen.
Met een paar leuke bijrollen van onder andere Nick Frost (Hot Fuzz) en Reese Witherspoon, die ook op de producentenstoel zat, maakt Penelope niet de indruk van een hitfilm, maar zeker wel van een vermakelijke familiefilm.
