Nog voor de afslag richting Silent Hill verandert de atmosfeer. De kleuren vervagen, een mist trekt op die alle oriëntatie wegneemt en het regent dikke vlokken as. Op de soundtrack klinken merkwaardige, doffe dreunen alsof iemand met man en macht op lege olievaten ramt. Rose en haar dochtertje zijn, zoals het genre aan ons verplicht is, reeds gewaarschuwd in een wegrestaurantje: ga er niet heen. Voor een kennismaking met moeder en kind is geen tijd. Binnen tien minuten is Silent Hill al plaats van bestemming en binnen twintig minuten krioelt het van de monsters.
Nog een uur en drie kwartier te gaan. Wellicht goed nieuws voor fervente aanhangers van het Playstation-spel waar deze krankzinnige film op gebaseerd is. Zij kennen de karakters immers al en willen de horror die ze met een controller in de hand reeds beleefd hebben. Regisseur Christophe Gans beloont ze in dat opzicht: hij laat alle overbodige poespas achterwege om er één lange (het lijkt soms een eeuwigheid te duren) nachtmerrie van te maken. De vraag is hoeveel duisternis, geschreeuw en slijm je kunt verdragen. Plottechnisch is er werkelijk geen touw aan vast te knopen, zelfs als tegen het eind het mysterie rond het spookstadje ons middels flashbacks uit de doeken wordt gedaan. Wie het begrijpt mag het zeggen.
De reden dat Rose (Radha Mitchell) tegen alle waarschuwingen in toch Silent Hill bezoekt, heeft alles te maken met dochter Sharon. Haar slaapwandelen loopt dusdanig uit de hand dat ze van haar ouders steevast na iedere gaap de vraag krijgt of ze wel écht wakker is. In slaaptoestand noemt ze telkens weer onbewust de plaatsnaam uit de titel. Aangezien onderzoeken en medicijnen geen effect hebben besluit Rose in wanhoop maar die richting op te rijden. Silent Hill staat immers gewoon op de kaart. Na in een slip te zijn geraakt, vlak voor het welkomstbord, blijkt Sharon verdwenen. Paniekerige moeders hebben het altijd goed gedaan op het witte doek. Jodie Foster deed het overtuigend in Flightplan en Julianne Moore huilde realistisch in The Forgotten. Rose heeft voor paniek zaaien echter geen tijd. Ze moet level voor level een horde aan hongerige schepsels zien te overleven.
Gans bewees zich een talentvol visionair met zijn vorige producties Crying Freeman en Brotherhood of the Wolf. In Silent Hill leeft hij zich helemaal uit met onheilspellende decors, suggestief camerawerk, computertrucages en vooral merkwaardige geluidseffecten. Het meest griezelige aspect is opvallend genoeg nog de oorverdovende sirene die zo nu en dan opdoemt. Het gevoel dat er iets vreselijks staat te gebeuren zonder enig aanwijzing te hebben wat dat zal zijn, wordt fraai benut. Als de herhaling toeslaat en het einde maar niet in zicht komt verslapt echter de aandacht en verdwijnt het dunne laagje kippenvel. In het meest positieve geval is Silent Hill een film die soms herinneringen oproept aan het werk van grootmeester Dario Argento, in het meest negatieve geval kijken we naar een eindeloos uitgerekte aflevering van The Twilight Zone. Er is te weinig substantie; op de slijmerige substantie na dan.
