Er mag dan wel massaal gesproken worden over de opmars van de nederhorror, het wiel is niet bepaald opnieuw uitgevonden. In het recent nog met de Filmprijs van de Stad Utrecht bekroonde Doodeind en nu het al flink gehypete Sl8n8 (Slachtnacht) verloopt alles weer keurig volgens het aloude tien kleine negertjes-concept. Het meisje met de grootste borsten legt als eerste het loodje waarna de overige tieners de dreiging vaak in hun eentje gaan onderzoeken. De groep opsplitsen, zeker in een kolenmijn, is in het genre nog altijd een wijs plan.
Clichés zijn een belangrijk onderdeel van de horrorcategorie, zelfs van de lol die je eraan beleeft. Het venijn zit hem telkens in de manier van opdienen, de timing en het buigen van de regels. Een filmmaker die hier geen kaas van heeft gegeten, valt onherroepelijk door de mand. Sl8n8 werd geregisseerd door Frank van Geloven en Edwin Visser (Necrophobia), die duidelijk naar collega-filmers hebben gekeken. Ze houden de vaart er goed in en maken handig gebruik van het onderbelichte decor. Aan enthousiasme geen gebrek. Toch hebben ze het maken van een slasher onderschat.
Victoria Koblenko (momenteel onterecht genomineerd voor een Gouden Ui, omdat ze als Hollandse scream queen prima overtuigt) speelt een student journalistiek die betrokken raakt bij een ongeluk waarbij haar vader overlijdt. Hij onderzocht in een Limburgse steenkolenmijn het mysterie rond een beruchte seriemoordenaar die er een eeuw geleden dood en verderf zaaide. De bevindingen van zijn research liggen nog daar en samen met een stel vrienden reist dochter Kristel erheen om ze te halen. Na een rondleiding in de mijn begeeft een lift het en zitten ze opgesloten in de duisternis. Als de verveling omslaat in meligheid worden er xtc-pillen en een Ouija-bord bij gehaald. Dan kan de aftelsom beginnen. Wie gaat na wie en hoe?
Schrikken doen we alleen van de doffe dreunen op de soundtrack, de cameras maken de verwachte bochten en een televisie springt uit het niets ineens op een onheilspellende ruis. Sl8n8 past doodleuk - en vaak in alle ernst - de formule toe alsof het allemaal nooit eerder is gedaan. Het wil tussen de spelonken echter maar niet broeierig worden. Hoe kunnen we enthousiast raken van horrorfilms in onze moerstaal als ze volstrekt inwisselbaar zijn met producties van over de grens? In dat licht is de spelling van de titel nog de allerbeste vondst.
