Stel je een leeg New York voor, zonder mensen. Planten groeien wild in de straten, autos staan hier en daar stil op de weg en je kunt er vrijuit op herten jagen die daar inmiddels in flinke aantallen rondlopen. Pas wel op voor die ene leeuwenfamilie die waarschijnlijk uit de plaatselijke dierentuin komt. Je bent er immers van overtuigd dat je de enige nog levende mens bent. Het voortbestaan van het menselijke ras staat of valt met jouw leven. Sluit daarom voor zonsondergang je woning héél goed af zodat je de in vampierachtige zombies gemuteerde ex-mensen buiten de deur houdt. En probeer ondertussen ook je mentale gezondheid in stand te houden.
Dit is de werkelijkheid voor Robert Neville, de hoofdpersoon van I Am Legend, alweer de derde verfilming van het gelijknamige boek van Richard Matheson uit 1954. In 1964 speelde Vincent Price de protagonist in The Last Man on Earth, in 1973 nam Charlton Heston de rol op zich in een heel andere versie van het verhaal genaamd The Omega Man en nu neemt Will Smith de honneurs waar als de eenling. Hij laat weer eens zien dat hij méér kan dan wat hij doorgaans in actiefilms en komedies doet, en dat is geen overbodige luxe, aangezien hij als enige acteur de film wél overeind moet zien te houden. Gelukkig doet hij dat uitstekend en blijft de film in de eerste twee aktes interessant.
Als een medicijn tegen kanker een verschrikkelijke virusinfectie als bijwerking blijkt te hebben, wordt ongeveer 90% van de mensheid uitgeroeid. De overgebleven mensen sterven niet als gevolg van de infectie, maar verliezen al snel alle kenmerken van menselijkheid en muteren in een soort vampiers, die erg lijken op de zombies uit 28 Days Later. Robert Neville is om de een of andere reden immuun voor het virus en denkt de laatste man op aarde te zijn. Toch zendt hij via alle radiofrequenties elke dag een oproep uit en wacht hij elke dag op dezelfde pier op antwoord. In zijn lab in New York blijft hij ondertussen naarstig naar de remedie zoeken.
Voor een grote blockbuster die in de Verenigde Staten in het eerste weekend een nieuw record vestigde (wat waarschijnlijk vooral aan inflatie te wijten is) is I Am Legend voor het grootste gedeelte verrassend ingetogen. Nadat de film spectaculair is geopend met een jacht op herten dwars door New York vanuit een racewagen, wordt het enige personage rustig uitgewerkt, komen er zowaar ethische en psychologische kwesties aan bod en bevat de film nauwelijks muziek. En dat terwijl er ook nog in twee sequenties door het publiek flink wat nagels afgebeten kunnen worden door de spanning.
Helaas wordt de film in de laatste akte nogal voorspelbaar en verliezen de vampierzombies hun dreiging zodra ze langdurig in beeld zijn geweest. Ze zien er verre van origineel uit en komen te duidelijk uit de computer. En het onbekende en ongeziene is nu eenmaal enger dan het bekende dat recht in het vizier staat. Het einde is helemaal teleurstellend en laf.
I Am Legend is als boekverfilming niet echt geslaagd. De diepgang waar naar gehint wordt, wisselt men uiteindelijk in voor makkelijke oplossingen en enkele clichés. De uiteindelijke psychologische ontwikkeling van Robert Neville stelt hierdoor teleur en maakt flashbacks eerder in de film overbodig. Jammer, want tweederde deel van de film is een sterke scifihorror met sfeervolle beelden van een leeg New York, een intrigerende premisse en goed acteerwerk van Smith.
