Roadmovies draaien om de reis en niet om de bestemming, en dat is in het geval van The Most Distant Course maar goed ook. Hoewel de liefdesproblemen van de drie hoofdpersonages niet bijster origineel zijn en de roadtrip als antwoord daarop evenmin, is er toch schoonheid en ten dele ook originaliteit te vinden in deze film. De verhaallijnen van de drie personages worden op een gezochte manier aan elkaar verbonden, maar het geluidsdesign is daarentegen exquis en leidt tot een aantal mooie scènes.
Tang is een jonge geluidsman die zonder werk zit. Hij vertrekt uit Taipei om met zijn grote hengelmicrofoon bandjes op te nemen van geluiden die hij tegenkomt, in eerste instantie vooral van de zee. Hij noemt ze geluiden van Formosa en stuurt ze naar zijn ex-vriendin, van wie hij nog steeds houdt. A-tsai is een psychiater die in zijn rollenspellen iets te ver gaat. Op een dag gaat hij niet naar zijn werk, verlaat Taipei en begint aan een schijnbaar doelloze reis. Door wat geforceerde omstandigheden en toevalligheden wordt A-tsai door Tang van een stel oplichters gered en samen reizen ze verder.
Ondertussen ontvangt niet Tangs ex, maar de jonge vrouw Yun de geluidsbandjes van Tang. De geluiden van de zee, het platteland en vele andere plekken als een vismarkt en een Aboriginalfeest bieden haar een ontsnapping aan haar leven. Haar kantoorbaan is saai en als maîtresse van haar baas is ze ongelukkig. Na een tijd besluit ze de bron van de bandjes op te gaan zoeken.
De geluiden van Formosa vormen de hoogtepunten van de film, maar niet zozeer het opnemen ervan, hoewel Tang soms zeer memorabele taferelen tegenkomt en vastlegt. Het zijn de scènes waarin Yun naar de bandjes luistert en wij net als haar alleen het geluid horen terwijl ze in de trein, thuis of op kantoor zit. Het geluid contrasteert sterk met de beelden, en maakt mooi het verschil duidelijk tussen Yuns deprimerende stadsleven en de idyllische schoonheid van al wat daarbuiten te vinden is. Dit contrast is ook te zien in de manier waarop de stad op visuele wijze tegenover het platteland wordt neergezet.
Bijster origineel is deze verheerlijking van het leven buiten de stad niet echt, en de manier waarop de verhaallijnen aan elkaar zijn verbonden is overduidelijk de bedachte vondst van een scriptschrijver. Ondanks deze zekere mate van geforceerdheid en een aantal clichés is The Most Distant Course geen vervelende film. De malaise van de levens van de hoofdpersonen, in wezen allemaal veroorzaakt door problemen in de liefde, wordt zo nu en dan afgewisseld met de nodige humor. De personages zijn sympathiek, maar dat lijkt niet door de regisseur geforceerd te zijn. Het einde van één van de personages zal velen bevreemden, terwijl dat van de andere twee eigenlijk niet zo interessant is. Het gaat bij een roadmovie als deze dan ook niet om de bestemming, maar om de reis. En die is bij vlagen bijzonder fraai, juist door de eenvoud.
