Leven na de dood, hoe zou dat zijn? Hoe zou de hemel zijn en hoe de hel? Het Leven Uit Een Dag schetst een wereld waarin iedereen één dag heeft om een heel leven te doorlopen en alles één keer te ervaren. Doe je dat niet goed, dan ga je onherroepelijk naar de hel, een wereld waar het leven veel langer duurt, waar op elke dag een volgende volgt en alle emoties en handelingen zo vaak te beleven zijn dat ze hun waarde verliezen. De wereld van de herhaling, onze wereld. Het Leven Uit Een Dag houdt ons en onze samenleving een geweldig mooie spiegel voor.
Benny wordt geboren bij zonsopgang in deze eendagswereld. Zijn opa, die de dag ervoor geboren is, sterft direct na zijn geboorte. Als Benny die ochtend als kleuter naar school gaat, doorloopt hij in één ochtend zijn volledige schooltijd. Kort hierna ontmoet hij Gini en wordt verliefd. Nadat ze met elkaar naar bed zijn geweest zou de verliefdheid volgens de wetten van hun wereld moeten verdwijnen, maar de liefde van Benny en Gini blijft groeien. Om hun gezamenlijke tijd te rekken, plegen Benny en Gini een moord waardoor ze in de hel komen. Ze komen echter niet tegelijk aan waardoor ze elkaar niet meer kunnen vinden. Tijdens de fascinerende zoektocht naar de ander die volgt, komen beiden erachter dat de wereld van de herhaling inderdaad meer op een hel lijkt dan ze in eerste instantie hadden gedacht.
Het Leven Uit Een Dag een visueel juweeltje noemen is nog een understatement. Het moment dat Benny en Gini naar de hel gaan en elkaar kwijtraken, gaat het beeld over in een splitscreen dat consequent wordt volgehouden. Dit levert prachtige beeldcomposities op en maakt dat wij één van beide personen soms minutenlang niets zien doen als het verhaal van de ander de aandacht vraagt. Het is een scherp contrast met de wereld van één dag, waar iedereen één dag heeft om alles te beleven en iedereen dus haast heeft. De splitscreenbeelden geven ons ook nog eens een heel mooi kijkje in de relatie van Benny en Gini. In het begin lopen ze nog heel mooi synchroon (tot de props en lichtinval aan toe), maar naarmate hun liefde naar de achtergrond wordt gedrukt en ze meer en meer van elkaar vervreemden, lopen de verschillende filmbeelden steeds verder uit elkaar. Maar ook dan nog delen ze één filmdoek, want ook al zijn ze beiden met heel andere zaken bezig, de ander is altijd in het achterhoofd.
Het is duidelijk dat de filmmakers de meeste tijd hebben geïnvesteerd in de verhaallijn van de hel. De wereld uit één dag komt helaas een stuk minder goed uit de verf. De film maakt zich hier makkelijk vanaf door in feite steeds opnieuw te laten zien dat alles eenmalig is en afgelopen na een dag. Herhaling hoorde toch juist bij die andere wereld? De vraag hoe het kan dat alle kinderen tijdens hun basisschooltijd elke tien minuten iets groter zijn en steeds andere kleding aan hebben, wordt genegeerd. En wie knipt toch telkens hun haar tijdens de lessen? Daarbij, in de paar uur dat Benny en Gini elkaar kennen in de wereld van een dag, zouden ze toch eigenlijk tien tot vijftien jaar ouder moeten worden, maar ook dat gebeurt niet. Deze kleine onduidelijkheden en oneffenheden zijn jammer, maar de scène waarin het voor het eerst die dag gaat regenen of de openingsscène waarin de zon opkomt, overtuigen gelukkig wel en behoren tot de hoogtepunten van de film.
Leven wij in een hel? Het is deze vraag waar de kijker mee blijft zitten en waar de film niet direct antwoord op geeft. Benny en Gini dachten dat herhaling de hemel zou zijn, maar al snel verliest alles zijn glans en gaan ze door een hel. Dat klinkt als een grote aanklacht tegen onze samenleving, waar iedereen maar met iedereen naar bed gaat en niets meer exclusief is. Een wereld van herhaling zou prachtig kunnen zijn. Een zonsopgang kan je niet vaak genoeg zien en ook de liefde zou mettertijd juist steeds mooier moeten worden. "Liefde dooft, liefde vergaat onherroepelijk, zegt de blinde Scant (Tygo Gernandt die wederom bewijst één van de beste Nederlandse acteurs van deze tijd te zijn) daarentegen. De wereld van de herhaling heeft het in zich een hemel te zijn, maar wij mensen maken hem vaak tot een hel. Zelden hield een film mij zon oogverblindend mooie spiegel voor.
