Honderdeen jaar oud is Manoel de Oliveira inmiddels en nog steeds blijft hij vrolijk elk jaar een film afleveren. Eccentricities of a Blonde-haired Girl is niet eens zijn laatste film; die stamt nog uit 2009. Dit jaar ging in Cannes nog The Strange Case of Angelica in première. Maar goed, de film die nu dus met een jaar vertraging in de Nederlandse bioscopen arriveert is Eccentricties of a Blonde-haired Girl, een film die zo duidelijk door een oude man is gemaakt dat het bijna lachwekkend wordt.
De slechts 63 minuten durende film begint in een Portugese trein waar een triest uitziende man zijn levensverhaal uit de doeken doet aan een medepassagier. Het is het begin van een uitvoerige flashback die duidelijk maakt dat deze Macário nog niet zo lang geleden hopeloos verliefd was op de prachtige Luísa. Die liefde is wederzijds, maar het probleem is dat Macário geen geld heeft om zijn aanstaande bruid te onderhouden. Voordat hij dan ook met Luísa kan trouwen, moet hij eerst maar eens wat geld zien te verdienen.
Eccentricities of a Blonde-Haired Girl is een hopeloos ouderwetse film. Het is te hopen dat het De Oliveira voor ogen stond een soort kritiek te leveren op de ouderwetse manier waarop een man om de hand van een vrouw moest vragen, want als dit serieus bedoeld is, moet De Oliveira toch ook bij zichzelf te rade gaan of hij nog wel enige aansluiting met de huidige tijd heeft.
Het meest schadelijke is nog wel dat De Oliveira niets doet om het publiek bij zijn film te betrekken. Eccentricities of a Blonde-haired Girl meandert maar wat voort, met diverse terzijdes die geen nut hebben en bovendien niet interessant zijn om naar te kijken. Uiteindelijk is de nogal moralistische conclusie van de film dat mooie vrouwen met blond haar niet te vertrouwen zijn. Waar dat op slaat is mij nog steeds onduidelijk, maar goed, als De Oliveira het maar begrijpt.
