Een beschamende gebeurtenis uit de Franse geschiedenis is het uitgangspunt voor Haar Naam Was Sarah, naar het boek Elle SAppelait Sarah van Tatiana de Rosnay. In een groot stadion in Parijs worden duizenden Joden vastgehouden nadat ze uit hun huizen zijn geplukt. Sarah, een meisje van tien, klampt zich aan haar ouders vast. Een vrouw naast haar probeert te ontsnappen door te doen alsof ze ziek is. Denk alleen aan jezelf, geeft ze als tip. Dat is voor Sarah geen optie. Haar gedachten zijn bij haar broertje.
Met een glaasje water en wat brood zit hij nog steeds opgesloten in een donkere kast. Sarah liet hem zichzelf verbergen toen de politie een paar uur eerder binnenviel. De geheime kastdeur is nauwelijks te zien, niemand zal hem vinden. Sarah draaide het slot erop en nam zelf de sleutel mee. Ze beloofde dat ze snel terug zou komen, niet wetende dat ze gedeporteerd werd.
Ruim zestig jaar na dato doet de Amerikaanse journaliste Julia onderzoek naar de razzia in Vélodrome dHiver, het beruchte wielerstadion waar in 1942 dertienduizend Joden werden verzameld na een grote razzia. Een zwarte bladzijde voor Frankrijk; niet de nazis, maar de eigen regering zat achter de deportatie. Julias onderzoek vormt het tweede deel van Haar Naam Was Sarah. De verhaallijnen worden door elkaar heen verteld.
Die afwisseling wordt goed gedoseerd en is hoofdzakelijk bedoeld om naar adem te kunnen happen. De ontberingen van Sarah en haar familie liegen er niet om. Beelden van de mensonterende situatie in het wielerstadion werken benauwend. Julias verhaallijn is objectiever en geeft de kijker wat rust. Maar als ook zij indirect persoonlijk betrokken raakt bij Sarahs ellende, wordt het drama intenser.
De twee verhaallijnen groeien langzaam naar elkaar toe en gaandeweg wordt de film steeds gelaagder. Een gebeurtenis in Julias privéleven lijkt eerst een zijtak om de film niet te veel te laten inzakken, maar uiteindelijk dient ook dit subplot een groter doel. Onder het verhaal van de journaliste en het Joodse meisje schuilt een fraai drama over schuldgevoel, bescherming van geliefden en jezelf kunnen wegcijferen. De rolbezetting is daarbij uitstekend. Doorgewinterd actrice Kristin Scott Thomas speelt sterk, maar het is vooral de jonge Mélusine Mayance die indruk maakt. Een hoofdpersonage dat vanaf het eerste moment meeslepend en ontroerend is.
