Over sommige films moet je niet te lang praten. Dat geldt voor de meeste films met Nicolas Cage, vooral als deze titels hebben als Drive Angry 3D. In een tijd waarin nog maar weinig mensen Nicolas Cage serieus nemen is dit wellicht de perfecte film voor zijn carrière. Extreem, over de top, belachelijk, plat, pulp; noem het wat je wilt, maar duidelijk is dat ook Cage zichzelf niet meer serieus neemt. En dat is slim, want het is lang geleden dat we er zo van hebben kunnen genieten. Drive Angry is vermaak in de meest smakeloze zin van het woord. Heerlijk.
In de openingsscène van Drive Angry zijn wij getuige van de ontsnapping van John Milton uit de hel. Hij doet dat per auto en is zichtbaar kwaad (tot zover de titelverklaring). Milton is gepikeerd omdat zijn dochter vermoord is door een sektarische groepering, die ook nog van plan is zijn kleindochter te offeren aan Satan. Het is aan een tot de tanden gewapende Milton om dit te voorkomen.
Maar wie dacht dat Satan het zomaar liet gebeuren dat iedereen bij hem in en uit loopt, heeft het mis. Zie daar de rol van The Accountant (William Fichtner als onbetwistbaar hoogtepunt van de film), iemand die doet denken aan Robert Patricks T-1000 uit Terminator 2. Hij is vrijwel onkwetsbaar, zeer vastberaden en laat zonder met zijn ogen te knipperen een spoor van vernieling en doden achter zich. Enige verschil: The Accountant heeft gevoel voor humor. Dit is vooral de verdienste van Fitchner, die zijn rol met flair speelt en zichtbaar geniet van elke seconde die hij in beeld is.
De Satanaanbidders hebben al vrij snel door dat Milton achter ze aanzit en doen er alles aan om hem uit de weg te ruimen. Het levert bizarre scènes op zoals die waarin Milton tegelijkertijd seks heeft, een sigaar rookt, whisky drinkt en enkele tientallen sekteleden die hem met allerhande gereedschap te lijf vliegen, in stukken schiet. Drive Angry is een aaneenschakeling van dit soort absurdistische over de top pulp.
Milton wordt bijgestaan door serveerster Piper. Waarom? Omdat het een 3D-film is en daar moet je uithalen wat erin zit. Heards rol beperkt zich voornamelijk tot beeldvulling, maar het lukt haar aan het slot van de film ook nog een heel klein beetje emotie aan het verhaal toe te voegen. Gelukkig niet te veel, want Drive Angry weet donders goed dat niemand dit serieus gaat nemen. En dit doet de film zelf dus ook nergens. Drive Angry lijkt wel een slechte B-film uit de jaren zeventig. Films die uit niets meer bestonden dan veel naakt, slechte oneliners, extreem geweld en zo min mogelijk dimensies.
Het verschil is dat die extra dimensie er nu dus wel is. En het moet gezegd worden: 3D werd zelden zo knap en met zo veel plezier ingezet als in Drive Angry. Eén scène valt vooral op, als Nic Cage nadenkt over het verleden en de verschillende tijdlijnen elk hun dieptelaag in het beeld hebben. Op een dergelijke manier heb ik 3D nog nooit ingezet zien worden en deze scène alleen al maakt het iets duurdere bioscoopkaartje toch de moeite. Een prachtig stukje techniek in een verder pretentieloze film. Is de film slecht? Natuurlijk. Is hij leuk? Vermakelijker dan dit zien we zelden.
