Het was de openingsfilm van het recente Imagine filmfestival in Amsterdam. Rutger Hauer kreeg daar een Career Achievement Award en nam die nuchter als altijd in ontvangst: Gewoon heel fijn om die prijs te krijgen, ook al heb ik me in mijn carrière nooit om genres bekommerd. ( ) Ik kies mijn films puur op buikgevoel. Ik lees het script en kijk naar de regisseur. Bij Hobo zei Hauers buikgevoel aanvankelijk nee, maar het was de goede klik met regisseur Eisener waardoor hij uiteindelijk toch instemde met deze krankzinnige Cirque du Soleil-soap overgoten met bloed en ledematen.
Lang voordat Hobo With A Shotgun de openingsfilm van het Imagine filmfestival was, was het een neptrailer in het Grindhouse-project van Quentin Tarantino en Robert Rodriguez. Die was weliswaar zonder Rutger Hauer, maar de stijl, enkele scènes en diverse quotes zijn wel teruggekomen in de speelfilmversie. Na Machete is Hobo de tweede neptrailer die omgezet is naar een echte speelfilm, met bijbehorend, flinterdun plot.
Nietsvermoedend springt een naamloze zwerver uit de trein en belandt in een stadje dat geterroriseerd wordt door de sadisten Drake en zijn twee zoons. Zij heersen in de stad en genieten van alle geweld, moord en doodslag. De zwerver trekt het echter niet meer en neemt wraak met een shotgun. Op koelbloedige wijze slacht hij het gespuis één voor één af.
Ondanks zijn zevenenzestig jaren blijft Neerlands trots Rutger Hauer ongekend productief. Zijn Hollandse nuchterheid en drang naar vrijheid hebben ervoor gezorgd dat hij slechts in enkele Hollywoodproducties verscheen. Dat hier vaak een ander beeld over bestaat komt door de enorme successen van deze films. Naar eigen zeggen kiest Hauer niet bewust voor genrefilms als Hobo. Hier was het dus de regisseur die hem overhaalde mee te doen. Samen hebben ze geprobeerd nog enige diepte in het personage te leggen. In hoeverre dat gelukt is, doet eigenlijk niet ter zake want in Hobo draait alles alleen maar om sadistisch geweld.
Wat Eisener daarbij anders deed dan Robert Rodriguez, de regisseur van Machete, is dat hij niet per se een ode aan of een parodie op de B-films uit de jaren zeventig en tachtig maakte, maar veel meer een film die dat gewoon ís. Waar Machete cool wil zijn, is Hobo lomp. Alles is extreem, over de top en heerlijk amateuristisch, zoals dat hoort bij een echte B-film.
Dit alles kan aanvankelijk even wennen zijn, zeker voor mensen die minder bekend zijn met het genre, of gewoon niet zon sterke maag hebben. Toch zal bij menig filmliefhebber uiteindelijk wel een glimlach verschijnen omdat de personages en scènes zo absurd en grotesk zijn dat je eigenlijk niet anders kan dan er de lol van inzien.
