Zuid-Amerika. Met helikoptershots worden we de wereld van Colombiana ingeloodst. De camera scheert over de krakkemikkige krotten van de sloppenwijken en brengt de kijker al vrij snel bij de negenjarige Cataleya. Haar vader heeft zijn neus in ongure zaakjes gestoken en moet daarom samen met zijn vrouw het veld ruimen. Cataleya, die haar ouders voor haar ogen vermoord ziet worden, zint vanaf dat moment op wraak op gangsterbaas Marco en zijn bewapende metgezellen. Ze ontpopt zich zowaar tot een vrouwelijk equivalent van Hitman in deze matige wraakfilm.
Dat uitgangspunt schept in combinatie met het gegeven dat Luc Besson zijn naam aan deze productie heeft verbonden, bepaalde verwachtingen. De 52-jarige Fransman trad als schrijver, producent en regisseur op bij tal van Europese en Amerikaanse producties. Liefhebbers van films als Nikita, Léon en The Transporter hoef je in dit geval niets over hem te vertellen. De regie van Colombiana liet Besson over aan landgenoot Olivier Megaton, die eerder het uit de bocht gevlogen derde deel uit de Transporter-reeks regisseerde. Bij Colombiana is de rode draad even vaak ver te zoeken. Megaton heeft alle bekende elementen van de wraakfilm in een denkbeeldige centrifuge gepropt, die hij vervolgens met honderdtachtig kilometer per uur laat rondgieren. Wat daar uit komt rollen is bijzaak.
Colombiana wordt overwegend bevolkt door wandelende clichés. Het is alsof Hollywoodstudios een apart kamertje met B-acteurs openstellen voor dit soort producties. Getatoeëerde spierbundels met machinegeweren, volgevreten gangsterbazen omringd door sletterige pitspoezen en meer van die ergerniswekkende figuren draven op als tegenstanders. Een enkeling maakt het wel erg bond met een pijnlijk slechte Scarface-imitatie.
De enige die tussen dit schmierende onderwereldgespuis niet door de mand valt als totaal ongeloofwaardige antagonist is Jordi Mollà. Zijn personage, de koelbloedige Marco, doet sterk denken aan die andere crimineel die hij speelde in Bad Boys 2. Zijn casting heeft dan ook alles te maken met het simpele feit dat Mollà met zijn achtdagenbaard en gladde tongval de natuurlijke belichaming is van hoe Hollywood zich een Latijns-Amerikaanse gangster voorstelt. Een mooi voorbeeld van typecasting.
De beeldschone Zoe Saldana, die een groot gedeelte van de speelduur in een Tomb Raider-achtige outfit paradeert, doet niet veel meer dan rennen, springen en ontsnappen. Ze ramt een politiewagen met haar auto, laat zich opsluiten in de cel, en ontsnapt vervolgens om een medegevangene om zeep te helpen. Je kunt je afvragen wat een actrice als Saldana hier te zoeken heeft. Na twee keer een alien te hebben gespeeld in Star Trek en Avatar, werd het wellicht tijd om een ander genre aan te pakken. En een actiefilm onder productie van Luc Besson moet dan aantrekkelijk hebben geklonken. Als onverschrokken moordenares met blaffers in beide handen is zij in ieder geval overtuigend.
Het is daarom extra spijtig dat de boel om haar heen maar niet wil vlotten in deze B-film.
Colombiana voltrekt zich in een moordend tempo, wat vooral aantrekkelijk is voor actiejunkies. Op den duur gaat dat echter wel een beetje vermoeien. Voornamelijk omdat er bij ieder handgemeen zo fantasieloos is geknipt met de montageschaar. Achtervolgingsscènes zijn vaak niet meer dan aan elkaar geplakte close-ups van slippende wielen en bewegende benen. Een dollemansrit zonder adrenaline.
