Manoel de Oliveira wordt over enkele weken alweer honderddrie jaar oud. Voor de meesten een punt in hun leven dat ze nooit zullen bereiken, en de meesten die zo oud zijn geworden waren toen al lang met pensioen. Niet deze Portugese filmmaker, wiens Eccentricities of a Blond Hair Girl vorig jaar nog te zien was en die nu The Strange Case of Angelica heeft gemaakt. Momenteel is hij zijn volgende film al aan het draaien en daarna staat er nog meer in de planning. En dat terwijl hij in 1931 (!) al zijn eerste film maakte. Gelukkig blijft het niet bij kwantiteit, ze zijn ook nog eens mooi en deze nieuwste is daarop geen uitzondering.
Met The Strange Case of Angelica bewijst de regisseur nog altijd volledige en vakkundige beheersing over het medium te hebben. Alleen al de belichting is een genot voor het oog en de kadrering doet er niet voor onder. Hij zet de door hem door de jaren heen geperfectioneerde technieken in om een script te verfilmen dat hij begin jaren vijftig al schreef, maar door strenge censuur destijds niet kon maken. Waarschijnlijk lijkt de film daardoor niet in één duidelijk tijdperk te spelen. De auto's zijn modern, maar de fototoestellen bijvoorbeeld zeer ouderwets, net zoals enkele effecten rondom de verschijning van een geest, die zo uit een vooroorlogse film afkomstig hadden kunnen zijn. Deze elementen geven de film een tijdloos gevoel en zijn indicatief voor de manier waarop de hoofdpersoon in twee werelden leeft.
De jonge fotograaf Isaac wordt ingehuurd om een foto van de overleden Angelica te nemen voor de familie. Als hij door de lens naar haar kijkt, komt ze opeens even tot leven maar alleen voor zijn ogen. Later ziet hij dit nog een keer gebeuren, op de ontwikkelde foto. Hij kan dit niet van zich afzetten, begint zich overdag steeds vreemder te gedragen en heeft 's nachts levensechte dromen waarin hij contact heeft met de geest van Angelica. Of zijn dit geen dromen? De film suggereert soms het een en dan weer het ander. Zijn al geïsoleerde bestaan wordt steeds eenzamer. Als een gesprek van enkele geleerden over het mogelijke bestaan van meerdere werelden en de poëzie die hij leest over engelen tot hem doordringen, is hij ervan overtuigd dat Angelica's geest echt rondwaart en naar hem verlangt.
Manoel de Oliveira filmt dit in een rustig tempo en houdt regelmatig shots lang aan. Hiermee benadrukt hij een wat theatrale stijl, die ook terugkomt in de manier waarop scènes eindigen als het licht in een ruimte uitgaat of de manier waarop liederen worden gepresenteerd als vaste rituelen. Significant is dat de dode Angelica juist in close-up door de lens van een camera tot leven komt. Film die de theatrale presentatie doorbreekt. The Strange Case of Angelica is een schone film van een meester die meer erkenning verdient en hopelijk nog een aantal jaar in leven blijft om nog meer mooie films te maken.
