Nog geen jaar na The Rite dient alweer de volgende horrorfilm over rituele duiveluitdrijvingen zich aan. Films met dit thema hebben sinds The Exorcist maar weinig interessants voortgebracht en The Rite vormde daarop geen uitzondering. Echter, met de starpower van Anthony Hopkins en een aantal aardige scènes was nog wel te begrijpen dat deze film een kans kreeg in de Nederlandse bioscopen. Hoe anders is dat bij The Devil Inside: de regisseur is een beginneling, de cast bestaat uit louter onbekenden, het plot biedt totaal niets nieuws en in de Verenigde Staten werd de film neergesabeld. Waarom The Devil Inside hier dan toch wordt uitgebracht? Het zal wel iets met de huidige hype rondom found footage te maken hebben.
Want jawel, The Devil Inside doet overkomen alsof een van de personages alles zelf heeft gefilmd à la Cloverfield, Paranormal Activity en inmiddels talloze andere titels. Goedbeschouwd is er echter geen sprake van gevonden beeldmateriaal, want de film bevat montage: er zijn meerdere camerastandpunten en de gefilmde beelden worden op een vrij conventionele wijze afgewisseld. Zo nu en dan komen er zelfs deskundigen in beeld die de kijker informeren over de getoonde fenomenen, waarbij hun naam en functie onder in beeld verschijnen. Een mockumentary dus? In dat geval waren er niet zoveel rommelige momentjes geweest waarop de cameraman met de gefilmde mensen in gesprek gaat. Deze wijze van (horror)films maken, begint behoorlijk sleets te raken, maar tot nu toe werd het tenminste nog consequent gedaan. De makers van The Devil Inside lijken niet eens te snappen hoe deze filmvorm werkt.
Maar eerlijk is eerlijk: het uitdrijven van demonen is nog niet eerder op deze wijze in beeld gebracht en op sommige momenten werkt het documentaire-aspect best goed. Dat erg veel geleund wordt op goedkope schrikmomenten (met als absolute dieptepunt het moment waarop de hoofdpersonages schrikken van een blaffende hond), valt dan nog best te vergeven. Het dunne plot, waarin de Amerikaanse Isabella naar Vaticaanstad reist om uit te vinden wat er precies aan de hand is met haar moeder (en dit om niet nader genoemde redenen laat vastleggen) is verwaarloosbaar, maar de film biedt hier en daar wat kleine lichtpuntjes. Zo komt het meisje in contact met twee jonge priesters die allebei roken, van moderne apparatuur gebruikmaken en niet bang zijn om het Vaticaan te bekritiseren vanwege de heersende bureaucratie. Al snel bieden zij hun hulp aan bij het verdrijven van de demonen waardoor Isabella's moeder bezeten is.
Vanaf dat moment ziet een beetje ervaren kijker alle plotontwikkelingen wel aankomen. De demonen blijken sterker dan gedacht, er raken wat andere mensen bezeten, er vallen wat doden... we hebben het allemaal al wel eens gezien. Wat je echter niet ziet aankomen, is het einde. En dan met name het moment waarop het zich aandient. Net wanneer de film een beetje op stoom komt en de tweede akte in de derde lijkt over te gaan... eindigt de film. Geen slottekst, niks. Niets wordt opgelost, niets van wat is uitgezet blijkt ergens toe te leiden, niets wat stof biedt voor eigen interpretatie... de film eindigt gewoon volkomen in het luchtledige. De makers hadden dus niet alleen geen idee hoe het concept van een found footage- of mockumentaryfilm in elkaar steekt, het schrijven van een slotakte is hen blijkbaar eveneens vreemd.
