Ruim veertien jaar geleden brak Titanic alle records. Het was de duurste film ooit gemaakt, maar het werd ook de eerste die met de kaartverkoop een miljard dollar binnenhaalde (en daar stopte de teller niet). De zegetocht werd afgesloten met het recordaantal van elf Oscars, waarmee de film zich op gelijke hoogte plaatste met Ben-Hur. In de jaren na dit overweldigende succes klonken echter steeds meer negatieve geluiden over de film. Want hoewel hij bij een groot publiek zeer geliefd bleef, leek er een even grote groep die de film verafschuwde en dat luid en duidelijk liet horen. Kortom: Titanic is een enorm hoge boom die sinds zijn succes ontzettend veel wind heeft gevangen. Een hernieuwde release in 3D is dan ook een mooie gelegenheid om te zien of die Oscars destijds terecht waren en vooral of de film de tand des tijds enigszins heeft doorstaan.
Het opnieuw uitbrengen van Titanic in 3D is door velen afgedaan als goedkope uitmelkerij, maar vergeet niet dat dergelijke praktijken al gebeurden zolang er films zijn. Dat in acht nemend zou de film deze maand naar alle waarschijnlijk toch wel opnieuw zijn uitgebracht, aangezien het komende week exact honderd jaar geleden is dat het beroemde schip ten onder ging. De 3D-toevoeging kan in dat geval eerder als een extraatje dan als een verkoopargument worden beschouwd. Daarnaast heeft regisseur James Cameron zich de afgelopen tien jaar dusdanig intensief beziggehouden met de 3D-techniek dat hij het voordeel van de twijfel verdient. Gemakzucht hebben we Cameron in ieder geval nooit kunnen verwijten en zodoende is er voor de lieve som van achttien miljoen dollar meer dan een jaar gewerkt aan de 3D-conversie.
En werkt het? Ach, het beste compliment voor dit soort conversies is dat de 3D niet storend is, en dat is bij Titanic het geval. De 3D ziet er verzorgd uit, maar echt interessant is het niet en na een tijdje zal het weinigen nog opvallen. Als de 3D al iets laat zien, dan is het wel dat Cameron in zijn shots toch al ontzettend goed met diepte werkt, wat de 3D zeker ten goede komt. Er werd dan ook vooral gebruikgemaakt van zeer overtuigende sets en schaalmodellen in plaats van de overdadige CGI-omgevingen die in de jaren na deze film steeds meer de overhand kregen. Afgezien van de 3D heeft Cameron geen andere veranderingen doorgevoerd of nieuwe scènes toegevoegd. Gelukkig maar, want in zijn huidige vorm duurt de film al lang genoeg.
Voor de 3D hoef je het dus niet te doen, maar het beste argument voor een bioscoopbezoek is natuurlijk de film zelf. Die blijkt anderhalf decennium later nauwelijks aan kracht te hebben ingeboet. Het is lastig een film met zoveel iconische momenten los te zien van zijn enorme status, maar wie dat kan, krijgt een zowel klassieke als moderne Hollywoodproductie te zien die in al zijn aspecten uiterst effectief is. Zo is er het verwijt dat het een enorme tijd duurt tot het schip de befaamde ijsberg raakt en richting de zeebodem begint te verdwijnen, maar met de voorkennis van een eerdere kijkbeurt blijkt juist hoe zorgvuldig Cameron in deze eerste helft de zaken opzet. Niet alleen de personages en hun motieven worden goed uiteengezet; hij laat door hun ogen ook het volledige schip zien, zodat we bekend zijn met alle locaties die later voor levensbedreigende situaties zullen zorgen.
Wat tevens opvalt, is dat de centraal staande romance niet zomaar uit de lucht komt vallen. Het kost Jack en Rose een viertal uitgebreide scènes waarin ze elkaar steeds beter leren kennen tot ze elkaar de liefde durven te verklaren. Daarnaast is het prettig dat de twee voor de verandering ook eens echt een reden hebben om verliefd op elkaar te worden. Het feit dat ze allebei afkomstig zijn uit een totaal verschillende klasse sluit goed aan bij het diepgewortelde klassenverschil dat bij de Titanic-ramp zoveel mensen onnodig de dood heeft ingejaagd. Daarnaast zorgt het voor een menselijk aspect; zelfs wanneer het spektakel de overhand krijgt, blijft de focus op de twee hoofdpersonen liggen en zien we ze nog worstelen met de obstakels van hun verboden liefde. Jammer alleen dat de personages die daarvoor verantwoordelijk zijn allemaal zo eendimensionaal zijn uitgewerkt.
Maar dan is er natuurlijk nog de spectaculaire en soms razend spannende tweede helft. Veertien jaar geleden was het al een visueel overdonderende film en daar blijkt weinig aan te zijn veranderd: ook in het huidige filmlandschap kan Titanic zich op visueel gebied nog goed staande houden (enkele houterig bewegende CGI-figuranten daargelaten). De evenwichtige combinatie van spektakel en romantiek geeft de film een tijdloze klasse die de klassiekerstatus volkomen rechtvaardigt. Of je de film nu gaat zien vanwege de 3D of niet, de ervaring van Titanic op het witte doek is zijn geld hoe dan ook volledig waard. Met of zonder 3D-toeslag.
