The Five-Year Engagement is geproduceerd door Judd Apatow, die met komedies als Knocked Up, Superbad, The 40 Year Old Virgin en Bridesmaids op zijn conto een naam heeft hoog te houden. Hoofdrolspeler Jason Segel schreef samen met regisseur Nicholas Stoller het scenario. In 2008 maakten zij op dezelfde manier Forgetting Sarah Marshall. Net als bovengenoemde films gaat The Five-Year Engagement over relaties (veelal tussen een stakker en een droomvrouw) en net als Bridesmaids concentreert deze romkom zich rond een stel met trouwplannen. Denk aan verlovingsfeestjes, curieuze genodigden, planningstress, relaties die onder druk komen te staan en vooral veel gênante speeches. En toch blijft de hilariteit uit.
Violet, een psychologe die net haar diploma op zak heeft en hoopt op een baan aan de universiteit van Berkeley, en Tom, souschef bij een goedlopend restaurant, hebben elkaar ontmoet op een verkleedfeestje met Oud en Nieuw. Precies een jaar later vraagt hij haar ten huwelijk vanaf het dak van het etablissement waar hij werkt, de skyline met de San Francisco Bay Bridge op de achtergrond. Ze zijn in de zevende hemel, verliefder dan ooit en organiseren een verlovingsfeest voor familie en vrienden. Niet veel later wordt Violet afgewezen voor haar droombaan. Ze is daarentegen wel aangenomen op de universiteit van Michigan. In vergelijking met Californië koud, saai en geen plek waar je vrijwillig naartoe verhuist. Tom gunt zijn verloofde deze kans. Ze zullen in Michigan ook wel een goede kok kunnen gebruiken en dus besluit het koppel het erop te wagen. Het gaat om een aanstelling van twee jaar, daarna zien ze wel weer verder. De trouwplannen worden even op de lange baan geschoven. Violet heeft haar plek snel gevonden in het noorden, maar Tom schopt het niet verder dan bediende in een broodjeszaak. Waar zijn verloofde in een gespreid bedje terechtkomt en nieuwe vrienden maakt, voelt hij zich alleen, ontheemd en nutteloos. Na twee jaar wordt haar contract verlengd. Zo blij als ze zelf is, zo erg vindt Violet het voor haar echtgenoot in spe. Van de plannen die ze maakten op het dakterras in San Francisco lijkt weinig meer terecht te komen. Hoe langer de bruiloft op zich laat wachten, hoe meer twijfels de twee krijgen over hun relatie. En hun ouders en omas tijdens het skypen maar zeuren over de trouwdatum.
Bridesmaids was verfrissend omdat de meest ongenuanceerde en schaamteloze personages de vrouwelijke waren. Het sterke script wist de onderbroekenlol te funderen met een voor de vrouwelijke kijker ongekende portie plaatsvervangende schaamte. De komedie over een roedel totaal verschillende bruidsmeisjes werd eveneens geschreven door de hoofdrolspeelster zelf, Saturday Night Live-vedette Kristin Wiig. Zij wist precies de juiste snaar te raken; in de tekst, maar ook met haar vertolking.
Zowel Jason Segel als Emily Blunt hebben hun komisch talent ruimschoots bewezen. Toch blijven de lachsalvos uit. Het koppel wordt niet geflankeerd door een groep kameraden en daardoor niet aangespeeld door een mesjogge vriend of een excentrieke evenknie. Violet is nergens zonder haar ongedurige zusje (een geestige rol van Alison Brie die de show steelt) en komt terecht in een eigenaardig team collega-onderzoekers. Tom vervangt zijn buddy in Californië voor een bebaarde weckpotfanaat en een truien breiende jager. Maar een Wolfpack (zoals Zach Galifianakis personage Alan uit The Hangover zijn vriendenbestand graag noemt) is het niet. De film heeft zn geestige momenten, maar die zijn niet talrijk genoeg. Tegenover elke goeie grap zijn er twaalf aan te wijzen die niet geslaagd zijn. Daar komt bij dat de speelduur wel wat korter had gekund. De kijker weet immers al, de filmtitel indachtig, min of meer wat hij kan verwachten en wat er nog staat te gebeuren voordat de aftiteling zich aandient.
