Drank maakt meer kapot dan je lief is, daar kunnen veel filmpersonages wel over meepraten. In komedies zagen we het al veelvuldig terugkeren, zeker na het succes van The Hangover-reeks. Het uitgangspunt is niet bepaald origineel meer, maar dat hoeft helemaal geen probleem te zijn als de humor fris, vindingrijk en afwisselend genoeg is (zoals in het eerste Hangover-deel). Jammer genoeg is dat geenszins het geval bij Walk of Shame.
Met een goede premisse kom je een heel eind, maar regisseur Steven Brill - bekend van middelmatige komedies als Mr. Deeds en Without a Paddle - lijkt niet te hebben begrepen dat een film toch meer nodig heeft om komisch te zijn en te blijven. Zijn nieuwste komedie leunt op één grap, die compleet wordt uitgemolken: door haar knalgele jurkje wordt nieuwslezeres Meghan aangezien voor prostituee. Keer op keer. En eigenlijk is het de eerste maal al niet echt iets om je om te bescheuren.
Het gele jurkje is geleend van een vriendin, de keurige Meghan is namelijk zelf helemaal niet het uitgaanstype. Maar als haar droombaan als studiopresentator voor haar neus wordt weggekaapt en haar vriend het ook nog eens uitmaakt, besluiten twee vriendinnen haar mee op stap te nemen. Meghan gaat overstag, wordt kogellam en belandt bij een vreemdeling in bed. Maar wanneer ze s ochtends vroeg haar voicemail afluistert, slaat de paniek toe. Vanwege haar smetteloze reputatie heeft ze de baan toch gekregen; ze hoeft alleen maar fris en fruitig als altijd op te komen dagen.
Even ambitieus als dronken trekt ze de deur van haar nieuwe vlam achter zich dicht, om er vervolgens achter te komen dat haar auto is weggesleept en haar telefoon en portemonnee nog binnen liggen. Teruggaan kan niet, want ze weet niet meer bij welk appartement ze moet aanbellen. En in het Los Angeles van Walk of Shame is niemand behulpzaam. Overal wordt Meghan aangezien voor een (crack)hoer.
Op papier al geen hilarische vondst, maar het is in de film ook nog eens ongeloofwaardig. Afgezien van een paar kleine vegen op haar designerjurkje, loopt Elizabeth Banks erbij als een fotomodel. Eerder elegant dan ordinair, en zeker geen vrouw die na een wilde nacht kilometers over straat heeft moeten slenteren. Als Brill het hier had aangedurfd om zijn hoofdrolspeelster echt door en door vuil te maken, zou dat al een hoop hebben gescheeld.
En leuker was het vooral geweest als Meghan zelf klunzige of geestige dingen zou uithalen, in plaats van dat het gros van de humor voortkomt uit vooroordelen van vreemdelingen. Of dat nu politieagenten zijn die de vermeende hoer achter de tralies willen hebben of een orthodoxe jood die denkt dat hij op de proef wordt gesteld door een blonde verleidster. De bedoeling is dat we allemaal smakelijk lachen om dat soort verwikkelingen, maar intussen gaat de kern van de humor vaak niet meer om een vrouw die te hard heeft gefeest, maar om kortzichtige passanten. En eigenlijk is dat gewoon niet zo grappig.
