Was het toeval dat er in 2013 twee animatiefilms verschenen die waren gebaseerd op hetzelfde sprookje van Hans Christian Andersen? Aangezien een van die twee Disneys Frozen was, de best verkopende animatiefilm aller tijden, zou het makkelijk zijn om de andere film af te doen als een slap aftreksel daarvan. Alsof de Russische makers dachten mee te kunnen liften op het monstersucces. Maar De Sneeuwkoningin verscheen toch echt eerder in de bioscoop.
Natuurlijk zegt dat nog niet alles, want het zou zo maar kunnen dat de makers al lucht hadden gekregen van de Disney-film, waarvan de release al meerdere malen was opgeschoven. Kort samengevat: een cynische blik is moeilijk te onderdrukken bij een film als De Sneeuwkoningin, niet in de laatste plaats omdat de animatie een stuk minder overtuigt dan in werken van grote Amerikaanse studios. Maar kijk eens met een open blik naar het vervolgdeel. Het is eigenlijk helemaal niet zon verkeerde film
Voor de kinderen die het eerste deel niet gezien hebben, of voor de jonge kijkers die hun geheugen nog even snel willen opfrissen, geeft regisseur Aleksey Tsitsilin een vlotte samenvatting. De verteller is het trolletje Orm, de komische sidekick die in het geheim voor de gevaarlijke titelregentes van het vorige deel werkte, maar uiteindelijk overstapte naar good guys Gerda, Maribel en Rakhat.
In De Sneeuwkoningin 2 staat hij centraal. Orm heeft zich voorgenomen om nooit meer te liegen, maar een kat in het nauw maakt rare sprongen. Hij dreigt samen met zijn oma uitgezet te worden, dus doet hij zich voor als stoere ridder en dikt hij zijn aandeel in het verslaan van de sneeuwkoningin aan, om zo het respect van de koning en de rest van het dorp te winnen. Wanneer de prinses wordt ontvoerd, moet Orm zich bewijzen. Als hij haar veilig thuisbrengt, mag hij met haar trouwen en zullen al zijn financiële problemen verdwijnen als sneeuw voor de zon.
Omdat de animatie detail en eigenheid mist, heeft deze film op het eerste oog misschien een enigszins goedkope uitstraling, maar aan het verhaal is duidelijk aandacht besteed, en dat is belangrijker. Zo zijn de goede en slechte kant van Orms geweten terug te vinden in de vorm van een hermelijntje en zijn eigen spiegelbeeld, dat steeds boosaardiger en aanweziger wordt. Een goed gevonden element dat kinderen gaandeweg laat zien hoe leugens controle over het echte leven kunnen krijgen.
Die hoofdgedachte wordt in de laatste minuten zo duidelijk uitgespeld dat De Sneeuwkoningin 2 er betuttelend door wordt. Bovendien voelt het gemakzuchtig hoe alle losse eindjes in een handomdraai aan elkaar worden geknoopt. Het kan gelaagder, weten we vooral van Pixar, maar daarmee hoeft deze Russische film (hier uiteraard in het Nederlands te zien) nog niet te worden afgeserveerd.
