Het is al een tijdje terug dat we een kanshebber hadden op de Oscar voor beste niet- Engelstalige productie en dit jaar is het aan onze inzending The Paradise Suite om hopelijk een nominatie in de wacht te slepen. Hoewel iedereen natuurlijk hoopt dat deze film Nederland straks goed zal vertegenwoordigen, schetst de mozaïekvertelling van Joost van Ginkel een niet al te positief beeld van ons land.
Het Bulgaarse meisje Jenya geeft zich op voor een fotoshoot. In Nederland wordt ze samen met twee andere meisjes ontvangen in het kantoor van Ivica, een Servische oorlogsmisdadiger. Hij vertelt ze dat er geen modellenwerk zal komen. Ze zullen voor hem in de prostitutie moeten gaan werken en hij laat ze alvast voelen wat er van ze verwacht wordt door ze samen met een paar handlangers bruut te verkrachten. Daarna gaat Ivica naar huis, waar hij een liefhebbende vader en echtgenoot is, iets wat bijna niet overeen lijkt te komen met zijn brute kant. We maken ook kennis met de warmhartige Afrikaanse gastarbeider Yaya, wiens goede aard en oprechte interesse in zijn medemens, niet worden beloond. Verder zien we de Zweedse dirigent Stig die met zijn zoontje Lukas naar Nederland is verhuisd, maar niet gelukkig is.
Uiteindelijk draait het in deze film om vriendschap en het belang van menselijke contacten. Maar hoewel de immigranten in het verhaal hiervoor open lijken te staan, zijn het de Nederlanders die als botte horken overkomen omdat het ze allemaal niet kan schelen. Iemand smeekt om een voorschot op zijn loon omdat hij in de problemen is geraakt? Pech gehad, lijkt het antwoord. Iemand kan de huur niet ophoesten? Dan maar geen dak boven je hoofd. Ook de geromantiseerde versie van De Wallen zoals die bij veel mensen leeft, gaat eraan in de film.
Hoewel de verhaallijnen van The Paradise Suite erg interessant zijn met goede spanningsbogen, is het iets te zwart/wit om echt te kunnen raken. Hoewel Van Ginkel heeft geprobeerd om met de twee kanten van Ivica te laten zien dat mensen niet door en door slecht zijn, staan de kanten te ver uit elkaar om het personage inhoud te geven. En de andere personages zijn te goed of helaas te saai. De verhaallijn rond de Zweedse expats kan bijvoorbeeld eigenlijk geen moment boeien en is vulling tot je weer terug bent bij de spannende verhaallijnen rond de prostitutiescene.
Het is gewoonweg jammer dat het uiteindelijk niet een betere film is, want de potentie is er. Hij is mooi gefilmd met snelle montage, het volledige ensemble acteert goed en de sfeer van eenzaamheid is treffend neergezet. Maar Van Ginkel heeft helaas op momenten waarop nuance het meest doeltreffend was geweest, gekozen voor melodrama. Bovendien is de manier waarop hij Nederland afschildert zo zwartgallig, dat het overdreven overkomt. En dat terwijl de materie je juist aan het denken zou moeten zetten. Er zijn genoeg elementen die de film de moeite waard maken om te gaan zien, maar we hoeven niet te verwachten dat dit een Oscar gaat opleveren.
