La Grande Bellezza was één van de beste films van 2013. Na twee jaar wachten is er eindelijk een nieuwe film van regisseur Paolo Sorrentino: Youth. De film beleefde afgelopen mei al zijn première tijdens het filmfestival van Cannes. Daar deed hij mee met de competitie, maar net als met La Grande Bellezza ging de Palme dOr aan Sorrentino voorbij. Youth is de tweede Engelstalige film van Sorrentino en niet bepaald met de minste namen. Acteurs als Michael Caine, Harvey Keitel en zelfs Jane Fonda kwamen opdraven voor deze mozaïekvertelling, die eindelijk in Nederland zijn debuut beleeft.
Sorrentino benadert zijn films als muzikale composities. Dat de regisseur er ditmaal voor gekozen heeft een componist tot hoofdpersoon te maken, stemt dus niet tot verbazing. Fred Ballinger is een gepensioneerde componist-dirigent die samen met zijn beste vriend Mick Boyle in een Zwitsers kuuroord verblijft. Toch zijn er mensen die willen dat Ballinger nog eens een optreden geeft. De gezant van de Britse koningin Elizabeth moet hem overhalen zijn beroemde Simple Songs nog eens op te voeren. Dat wil Fred niet, want zoals hij blijft benadrukken: hij is gepensioneerd.
Daarmee is Fred het compleet tegenovergestelde van zijn beste vriend Mick, een regisseur en scenarist, die samen met een team van jongelingen aan zijn laatste film werkt. Als Mick niet aan het werken is, praat hij met Fred over het leven, liefde, seks, leeftijd en de jeugd. Het is maar een greep uit de brede thematiek die de film behandelt, want ook zaken als ouderdom, vergankelijkheid van het geheugen en vervulling komen aan bod. Vooral vervulling is een belangrijk thema. Wanneer ben je echt tevreden?
Fred benadrukt met pensioen te zijn, maar uit een aantal subtiele momenten blijkt het tegenovergestelde. Zo componeert hij op een gegeven moment een muziekstuk in een koeienweide met de koeienbellen als symfonieorkest. Maar ook een stukje plastic is genoeg voor Fred om muziek te maken. Het zijn prachtige scènes en een genot om naar te kijken. Iets minder goed zijn de scènes waarin Mick met zijn team aan het scenario werkt. Deze zijn soms wat geforceerd.
Youth lijkt in veel opzichten op zijn voorganger. Zelfs het uiterlijk van Fred lijkt, met de grote bril en het naar achteren gekamde haar, op dat van Jeb Gambardella in La Grande Bellezza. Ook de stijl van filmen, de opbouw van het verhaal en de thematiek vertonen gelijkenissen. Daardoor leg je Youth automatisch langs de bijzonder hoge lat die La Grande Bellezza legde. Zet je ze tegen elkaar af, dan is Youth net de mindere. Het is een sterke karakterstudie, maar niet zo indrukwekkend als La Grande Bellezza, die veel meer de diepte van zijn hoofdpersoon indook.
Desondanks zit Youth vol leuke en doorwrochte personages. Zo is er de acteur Jimmy Tree, die vooral herkend wordt om zijn rol van robot Mr. Q, een personage dat hijzelf maar al te graag wil vergeten. En wat te denken van de prachtige rol van Jane Fonda als omhooggevallen Hollywoodster Brenda Morel. Ondanks dat zij allen maar kort te zien zijn, voelen ze als echte mensen. Het maakt Youth op zichzelf toch een meesterwerk. De grote rol die daarnaast is weggelegd voor muziek en omgevingsgeluiden, de vloeiende shots en de interessante innerlijke worstelingen van Fred en Mick maken het tot een prachtige en nagenoeg perfecte film.
