Op negentienjarige leeftijd verliest Ethan beide ouders in een auto-ongeluk. Gelukkig heeft hij twee goede vrienden aan zijn zijde die ervoor zorgen dat hij er niet alleen voor komt te staan. Op kerstavond nemen zij hem mee op stap om zijn sores te verdrinken. Het wordt een gedenkwaardige nacht met foute kersttruien, knallende karaokehits, veel drank en meligheid. Een traditie is geboren, en sindsdien loopt kerstavond steevast uit op een zuipfestijn. Zodra het drietal echter de dertig gepasseerd is, begint het jaarlijkse ritueel langzaam maar zeker tot een einde te komen. Als afsluiter besluiten ze er nog één keer een legendarische avond van te maken.
Het is het vaste recept voor de gemiddelde 'bromance'-komedie. Een of meerdere vrienden beginnen volwassen te worden en zo stilletjes aan genoeg te krijgen van al het gelanterfant, terwijl de ander nog steeds blijft hangen in zijn oude gewoontes. Zo is Ethan op zijn dertigste nog steeds single en leiden zijn muzikale ambities tot weinig succes, terwijl Chris zojuist een doorbraak maakt als topsporter en Isaac getrouwd is met een baby op komst. Aanvankelijk lijkt het dan ook op een tam avondje uit te lopen, totdat Ethan per toeval in het bezit komt van drie kaartjes voor het legendarische Nutcracka-bal. Alsof dat nog niet genoeg is om de boel op gang te krijgen, stuurt Isaacs vrouw haar man met een flinke verzameling drugs de deur uit.
Het aardige aan Jonathan Levines The Night Before is dat de film niet alleen gretig gebruik maakt van de gebruikelijke bromanceformule, maar ook flink knipoogt naar clichématige familiekerstfilms, compleet met een winterse soundtrack vol sleebellen en een rijmende verteller. Daarnaast komt er een aantal geinige bijpersonages voorbij, zoals de gestoorde hipsterchick Rebecca een amalgaam van alle memorabele kerstbandieten, van Die Hards Hans Gruber tot de Sticky Bandits uit Home Alone 2 en een hilarisch optreden van Michael Shannon als drugsdealer, geïnspireerd door de drie geesten uit Charles Dickens A Christmas Carol.
Gelukkig betekent het parodiëren van zoetsappige kerstfilms niet dat Levine zich ook daadwerkelijk in heeft moeten houden met de content van zijn grappen. In dat opzicht is The Night Before namelijk allesbehalve familievriendelijk. Met name Seth Rogen is heerlijk op dreef zodra zijn slechte drugtrip begint in te kicken. Het levert een aantal van de meest komische scènes van de film op, van een obscene scheldkanonnade tegen zijn ongeboren kind op een kroegtoilet tot een heerlijk ongemakkelijke avondmis met de schoonfamilie.
Het moge duidelijk zijn dat The Night Before het dus voornamelijk moet hebben van zijn platvloersheid en grove humor. Daar is natuurlijk niets mis mee, al is het toch enigszins teleurstellend dat Levine er dit keer een stuk minder succesvol is in het vinden van een balans tussen humor en meer aangrijpende scènes, zoals hij Gordon-Levitt en Rogen eerder zo sterk liet doen in 50/50. Halverwege de film dringt de vraag zich namelijk op of er nou echt zon zwaar uitgangspunt nodig was voor een komedie die zich voornamelijk focust op platte grappen en veel gefeest. Desalniettemin levert Levine een prima komedie die (zij het deels bewust) iets te veel leunt op een vaste formule, maar met een hoge hoeveelheid scherpe grappen en een goede chemie tussen de hoofdrolspelers uitstekend weet te vermaken.
