Tussen Almere en Lelystad, op een stuk land dat veertig jaar geleden nog onder water stond, is een nieuwe wildernis ontstaan. De Oostvaardersplassen bestaat uit een groot moerasgebied met rietvlakten, ruige graslanden en waterplassen en is daarmee uniek voor Europa. Voor bezoekers is het gebied beperkt toegankelijk. Maar niet getreurd want de Oostvaardersplassen zijn nu uitgebreid te bewonderen in De Nieuwe Wildernis.
De ongerepte natuur is vanzelf ontstaan in de drooggelegde Flevopolder. Maar dat betekent niet dat de mens helemaal geen invloed heeft gehad in het gebied. Zo zijn onder andere de paarden, herten en runderen door de mens geïntroduceerd. Daarnaast bestaat er de discussie of ingegrepen moet worden om massale sterfte tijdens koude winters te voorkomen. Maar over het algemeen mag de natuur zijn eigen gang gaan en dat heeft al voor bijzondere gebeurtenissen gezorgd zoals de legendarische terugkeer van de zeearend.
De makers wilden met deze film kunnen tippen aan de BBC-kwaliteit van documentaires als Earth en Frozen Planet. Een hoog gegrepen ambitie en bijna onvoorstelbaar dat dit mogelijk is met een natuurgebied in ons kleine kikkerlandje. Om dit te realiseren is er twee jaar gefilmd en zijn er in de lucht, onder de grond en zowel op als onder water twintig speciale filmhutten geplaatst. Daarnaast heeft de crew ook moeten afzien tijdens de koudste winter ooit in 2011-2012 met temperaturen van -25 °C in de Oostvaardersplassen. In totaal is driehonderdvijftig uur aan beeldmateriaal verzameld en honderden uren geluidsopnames. Dat allemaal op topkwaliteit. Een bijna onoverzichtelijke hoeveelheid die teruggebracht moest worden tot slechts anderhalf uur aan kijkplezier.
De makers hebben met de voice-over een soort van verhaallijn willen creëren. Daardoor is de film ook voor kinderen interessant. Te zien is hoe verschillende dieren van elkaar afhankelijk zijn wat voedsel betreft. Zo zien we de jonge ganzenkuikens op de vlucht voor moeder vos die daar weer haar jonkies mee moet voeden. Maar ook strontvliegen die in de paardenpoep leven. De De Nieuwe Wildernis laat daarmee op spelende wijze zien dat de natuur zowel mooi als bruut, grappig of ontroerend kan zijn.
Het is jammer dat het verhaal soms nogal geforceerd aan elkaar geknoopt lijkt te zijn en dat het deel rondom het Konikveulen nogal uitgemolken wordt. Daarnaast komen niet alle seizoenen even uitgebreid in beeld, terwijl elk seizoen toch genoeg bijzondere momenten met zich meebrengt. Ook de keuze voor verteller Harry Piekema is verwonderlijk. Hoewel zijn stem zeker niet storend is, is het ook geen stem die heel veel indruk maakt of echt meeslepend is. Maar de beelden zijn echt fenomenaal en die worden gelukkig ook nog ondersteund door prachtige muziek. Het streven naar een zeer hoge kwaliteit is daardoor aardig geslaagd en het is verbazingwekkend welke prachtige natuurverschijnselen zo dicht bij huis De Nieuwe Wildernis toont.
