Late Night with the Devil zou een goede doublebill vormen met Woman of the Hour. Beide films combineren de knulligheid van Amerikaanse televisie uit de jaren zeventig met een onalledaags element. Conceptueel is Late Night with the Devil interessanter dan het vorig jaar verschenen regiedebuut van Anna Kendick . Maar qua uitvoering is de tweede film van de Australische broers Cameron en Colin Cairnes helaas iets gemankeerder.
Een vlotte openingsmontage vertelt alles over presentator Jack Delroy en zijn (ooit succesvolle maar inmiddels bijna afgeschreven) talkshow. Daarna volgt de laatste uitzending, inclusief beelden van wat er plaatsvond op de set tijdens de reclameonderbrekingen. Daarmee voltrekt de resterende film zich volledig in realtime, wat zorgt voor enige spanning. Enerzijds omdat bij een liveprogramma van alles mis kan gaan, anderzijds vanwege de vele hints dat dit niet zomaar een laatste uitzending was.
Omdat alles wat we zien op 31 oktober 1977 zou zijn uitgezonden als Delroys laatste keer op de buis, is Late Night with the Devil min of meer een foundfootagefilm. En zowaar een redelijk frisse, want er is er nu eens geen sprake van een documentaireploeg die met enorm schokkerig camerawerk iets onverklaarbaars probeert vast te leggen. We zien gewoon een normaal televisieprogramma, al zorgt de invulling van de uitzending in kwestie voor een aangename ontsporing van het format.
Maar het mooie concept ten spijt, komt de film niet helemaal uit de verf. De gebroeders Cairnes hebben heel goed gekeken naar de stijl, toon, kleuren, belichting en tal van andere aspecten van televisieprogramma's uit de jaren zeventig. Toch zijn er bepaalde zaken die ervoor zorgen dat de talkshow niet volledig overtuigt.
Zo is de regie opvallend beheerst. Het programma wordt live uitgezonden, maar in de regiekamer weet men altijd precies de juiste beelden te kiezen, ook wanneer er iets volkomen onverwachts gebeurt. Vooral bij de krankzinnige ontknoping is het moeilijk voor te stellen dat iemand in de regiekamer nog steeds roept: "Oké, naar camera twee. En nu een close-up van camera drie." Het is aannemelijk dat diegene met open mond zit toe te kijken.
Ook de montage (uitgevoerd door de Cairnes zelf) klopt niet helemaal. In films is het heel normaal om niet steeds degene die aan het woord is in beeld te hebben (films die dat wel doen maken vaak een onbeholpen indruk), maar in talkshows gebeurt dat wel constant. Livetelevisie is nu eenmaal een geheel ander medium. Maar bij Jacks programma wil men duidelijk nogal eens stille toehoorder in beeld brengen in plaats van de gast die een stevig betoog afsteekt. Daardoor oogt dit meer als de filmversie van een talkshow dan als een échte talkshow.
Volgens de inleidende voice-over (van genrefilmveteraan Michael Ironside) zijn de met de hand gefilmde zwart-witbeelden tijdens de reclameonderbrekingen nooit eerder vertoonde beelden van achter de schermen. Oftewel: gefilmd door iemand op de set. Maar waarom precies? En zit die camera niet veel te dicht op de huid van de geportretteerden? Bijzonder genoeg wenden zij zich daar nooit van af noch verzoeken ze de voyeuristische camerabediener om op te hoepelen. Ook op dit vlak is het alsof we naar een conventionele film kijken, terwijl de stijl volhoudt dat we dit als echt moeten beschouwen.
Dat de getoonde talkshow niet helemaal echt aanvoelt, ligt in ieder geval niet aan de presentator. Die wordt namelijk gespeeld door David Dastmalchian, wat een bijzonder geïnspireerde keuze blijkt. In zijn hoofdrol is hij geestig en gevat, maar ook beheerst. Zijn dialogen en presentatie zijn ongetwijfeld allemaal van tevoren ingestudeerd, maar Dastmalchian doet het overkomen alsof hij alles ter plaatse bedenkt. Als talkshowpresentator moet hij af en toe anderen te kakken zetten, maar ook een allemansvriend zijn. Een interessante balans, waar Dastmalchian goed mee uit de voeten kan.
Dastmalchian heeft zich de afgelopen jaren in de kijker gespeeld met kleurrijke bijrollen in een paar grote films, maar een filmster is hij niet en zal hij waarschijnlijk ook niet snel worden. Niet omdat hij geen goede acteur is - in tegendeel - maar omdat dit is voorbehouden aan een select gezelschap met een lastig te definiëren charisma dat je nou eenmaal hebt of niet.
Daarmee is hij geknipt voor de rol van Jack Delroy, die ook nét geen ster is. Dat hij goed is in zijn werk staat buiten kijf, maar er is wel iets aan hem waardoor hij al jaren in de schaduw van Johnny Carson staat. En in die schaduw ontwikkelt hij zich tot iemand die wellicht veel interessanter is (net zoals Dastmalchian een boeiendere acteur is dan veel grote sterren), maar het grote publiek kan behagen. Met een grote filmster in de hoofdrol zou Late Night with the Devil een stuk minder goed werken.
Maar Dastmalchian is helaas de enige in de cast die écht overtuigt als iemand in een televisieprogramma. De overige acteurs zitten duidelijk gewoon in een film. Foundfootagefilms vereisen nu eenmaal een bepaalde vorm van realisme die best moeilijk is om te spelen. Woman of the Hour is daarom een interessante tegenhanger. Die film is veel conventioneler qua stijl, maar het grote contrast tussen de momenten 'on air' en 'off air' is er niet minder om. Late Night with the Devil doet veel harder zijn best om te overtuigen als televisieprogramma, maar komt daardoor als film net tekort.
Late Night with the Devil is te zien bij Netflix.
