In een Turks melodrama kijken ze niet op een trauma meer of minder. The Blue Cave stapelt alle moeilijkheden die het leven biedt moeiteloos op elkaar. Dode ouders, oorlog, ziekte en dood, het kan niet op. Uiteindelijk exploderen de clichés op originele wijze, maar de kijker is dan al te murw gebeukt om de twist nog op waarde te schatten.
Cem werkt als duiker voor de Turkse marine. Een baan vol gevaren, moet hij bekennen wanneer hij door zijn nieuwe liefje Alara aan haar vrienden wordt geïntroduceerd. De twee hebben dan al een opzichtige fase van aantrekken en afzetten achter zich. Het is een typisch staaltje daten in de moderne tijd. Beiden kennen het liefdespel haast te goed om het nog zuiver te spelen. De meeste gesprekken gaan heel 'meta' óver daten. Het psychologiseren van elkaar begint. Verlatingsangst en 'daddy issues' vliegen over tafel.
Na dit matige eerste half uur breekt er gelukkig een aardige fase aan. Zoals het in een melodrama betaamt liggen liefde en dood dicht bij elkaar. Beiden bieden verlossing op hun eigen verleidelijke manier. Uit eerdere beelden weten we al dat de rossige, romantische soldaat moederziel alleen door een ruig landschap trekt. Ogenschijnlijk in een poging zich te verzoenen met zijn noodlot. Wat is er precies met hem en Alara gebeurd?
Op zijn trektocht speelt de Mavi Magara (de blauwe grot) een belangrijke rol. Alleen daar vond vriendin Alara namelijk gedurende haar jeugd rust. De geborgenheid die ze altijd is blijven zoeken, en waarvan ze beseft dat ze die bij een soldaat nooit zal vinden. Waarom dan toch getrouwd met Cem? Mensen willen het onmogelijke, suggereert het scenario stekelig.
Dus verzoent Alara zich met de gevaren die het leven van haar man meebrengt. Heel even schemert in het scenario een diepgang die het tot dan toe - ondanks de grot - ontbeerde. Soldaat zijn is uiteindelijk ook maar een baan. Eentje met gevaren, zeker, maar dat geldt wel voor meer beroepen. Helaas zien we weinig van Cems militaire missies. Terwijl dat toch een interessant psychologisch portret van het stel had kunnen opleveren. Achter iedere oorlog zitten doodgewone gezichten en gezinnen, met doodgewone problemen.
In een Turks melodrama pakken problemen echter net even wat heftiger uit. Minder echt ook. Wanneer het grootste trauma van Cem wordt onthuld, verandert de film - voor even - in de Turkse versie van Turks Fruit: de gedoemde liefde van twee vurige mensen, een romance die slechts kort en heftig kon opflakkeren. Die beide harten onvermijdelijk heeft verschroeid.
Ineens klopt alles, tot en met de plek van de kanker toe. En het wordt erger. Op een trektocht met een tentje om zijn trauma's voorgoed van zich af te schudden komt Cem alle archetypen uit zijn leven tegen. De Vrouw, de Vader en het Kind. Het begint te dagen dat er meer aan de hand is. Dat alle clichés welbewust zijn ingezet om verwarring te zaaien. Het kwartje valt.
Het is echter te laat om de film nog te redden. Daarvoor is het soapy acteerwerk (van te knappe, soms onnozel schaars geklede mensen) van een te laag niveau. Problematischer nog is de rol van de muziek. Alles wordt gemakzuchtig volgesmeerd. Vanaf de 55e minuut zwijgt de begeleidende soundtrack nergens nog langer dan tien seconden!
Misschien is ook het kabaal onderdeel van het grotere plan, maar de overdaad schaadt. Murw gebeukt is er nauwelijks nog te genieten van het over de top einde, dat wel degelijk origineel in elkaar steekt. De sprookjesachtig mooie grot krijgt magisch-realistische kwaliteiten. Om op die surreële trip mee te worden gevoerd, had de opbouw toch subtieler gemoeten. Nu slaat de trom van ellende te repeterend, zonder de mystiek aan te kondigen die het einde zoekt. Om te beginnen had de hond die Cem tegenkomt gewoon zwart moeten zijn.
The Blue Cave is te zien bij Prime Video.
