De seriemoordenaar Rodney Alcala misbruikte en vermoordde vermoedelijk meer dan honderddertig mensen. Voornamelijk vrouwen en meisjes, die hij vooraf fotografeerde voor zijn fotoboek. Het grotendeels waargebeurde Woman of the Hour werkt nauwgezet toe naar zijn laatste slachtoffer. De rode draad van het verhaal loopt via de beginnende actrice Sheryl Bradshaw, door Anna Kendrick zelf gespeeld in haar regiedebuut. Bij een dating spelprogramma moet ze kiezen uit drie vrijgezellen, waaronder Alcala, die tussen zijn gruweldaden door bizar genoeg daaraan meedeed.
Geraffineerd brengt Kendrick alle verhaalelementen samen. Van de opgeloste moorden gepleegd door Alcala tot aan het vijftienjarige meisje dat aan hem ontsnapte, en het fictieve voorval van Laura, iemand in het publiek op de set van het televisieprogramma die hem herkent. Via bijna naadloos in elkaar overlopende scènes rijgt Kendrick vernuftig de verschillende tijden en plaatsen aan elkaar. Die kunstgreep gebeurt echter met zo'n regelmaat dat het voelt alsof de sensatie hard wordt opgezocht.
Thematisch zit de film al net zo uitgekookt in elkaar. De rillingen over zo'n notoire seriemoordenaar verweven zich met maatschappijkritiek. Met vloeiende camerabewegingen op de set, van de make-up tot aan de montagekamer, komt de kunstmatigheid van iedereens voorkomen over. In het geval van Alcala verbergt zich een griezel daarachter. Maar de film legt tegelijk een verband met de slechte behandeling van vrouwen in de samenleving, van een zich achter beleefdheden verschuilende, maar eigenlijk misogyne presentator tot Laura's vriend die haar verontrusting na de herkenning niet serieus neemt. Daniel Zovatto als de moordenaar vergroot die verhoudingen uit.
Uit zijn sympathieke voorkomen gaat tegelijkertijd een agressieve, dominante dreiging uit, wat hem uitermate eng maakt. Hij duikt altijd op met zijn fotocamera, een omineus teken dat doet denken aan Peeping Tom, waarin de moordenaar ook graag zijn slachtoffers vastlegt. Als Sheryl na afloop van de opnames terugloopt naar haar auto, is zijn silhouet op de lege parkeerplaats daarom angstaanjagend. Kendrick zelf speelt haar rol zoals gewend, zacht maar met pit. De dialogen en interacties verlopen vlot, op een manier die ergens doet herinneren dat Kendrick in twee films van Joe Swanberg (Drinking Buddies, Happy Christmas) heeft gespeeld.
Vergeleken met het echte verhaal stuurt de film echter bij in de richting van de thematiek met licht schematische bijrollen, vooral door extra spanning aan te brengen tijdens de opnames van het programma met de rol van Laura. Zo blijft het sensationele van een seriemoordenaar die meedeed aan een spelprogramma op televisie overeind. Dat trekt door naar de ontknoping, die zowel ijzingwekkend als te verwachten is. Het sterkste aspect van Woman of the Hour is daarom de onthulling van Kendrick als regietalent.
Woman of the Hour is te zien bij Netflix.
