in Recensies
Update:
De tiener Yeon-gyu leidt een ellendig leven met zijn moeder, haar gewelddadige echtgenoot en zijn dochter in een armoedig woninkje in een grote stad. Yeon-gyu droomt ervan met zijn moeder te ontsnappen naar Nederland, "waar iedereen een goed leven heeft". In een kistje met de Nederlandse vlag bewaart hij zijn geld, samen met ansichtkaarten van tulpen en Amsterdam. Als het aan ons huidige kabinet ligt komt hij daar nooit, wat dan weer past bij het advies dat hij later krijgt: "Jaag geen dromen na."
De toon is gezet met de openingsscène, waarin Yeon-gyu op school ferm wraak neemt op een jongen die zijn zus Ha-Yan heeft mishandeld. Dit leidt tot een reeks gebeurtenissen die hem steeds dieper in een leven van geweld duwen.
Terwijl Yeon-gyu zich staande probeert te houden, slaat de veeldrinkende echtgenoot (de supermarktmanager die ooit binnenliep en nooit meer wegging) hem geregeld bont en blauw. Wanneer dit een indrukwekkend litteken oplevert, lijkt er geen weg meer terug naar het leven als scholier. Yeon-gyu wendt zich definitief tot bendeleider Chi-geon, die uit ervaring weet wat voor leven de jongen heeft. Aanvankelijk doet hij niet veel meer dan brommers stelen en omkatten, maar wanneer de grote baas zijn oog op hem laat vallen, ontspoort het leven pas echt. Tip: altijd wachten met eten tot de belangrijkste mensen een hap genomen hebben.
Hwaran is een film over crimineel overleven in de grote stad, maar ook een verhaal over vaders en zonen. Vaders die mishandelen, zonen die elkaar proberen te redden, maar ook elkaar en anderen geweld aan doen. De enige liefdevolle vader in het geheel verliest het van de kwaadwaardige machten om hem heen. Moeders en dochters zijn bijna figuranten in het geheel. In ieder geval zijn ze behoorlijk machteloos. Terwijl de mannen alleen maar bezig zijn met macht en respect. Dat uit zich niet alleen in de diepte van de buiging tijdens het handen schudden, maar ook in een welgeplaatste klap met de vlakke hand.
Is er dan nog iets optimistisch te zeggen over deze film? Lastig. De Engelse titel van dit debuut van regisseur Kim Chang-hoon is 'Hopeless' en er kan geen lachje vanaf. Maar het is een film noir en hij was genomineerd voor een Caméra d'Or in Cannes in 2023. Streamingdiensten zullen ongetwijfeld een waarschuwing toevoegen voor huiselijk geweld. De close-ups waarin we de jongen Yeon-gyu zien transformeren tot een getergde jonge man: soms is wegkijken onmogelijk, soms wil je niets liever. Ook de manier waarop zijn band met Chi-geon zich ontvouwt is intrigerend.
Ondanks alle intensiteit en symboliek blijft het toch allemaal wat ongrijpbaar. Dat komt ook doordat er te veel andere draden door het grote verhaal lopen. Die maken navertellen van wat er nu eigenlijk allemaal is gebeurd, best ingewikkeld. Korter was krachtiger geweest.
