De opstand uit het vorige deel is geslaagd, en de boeren op Veldt menen dat de ellende voorbij is. Maar de dood gewaande slechterik Atticus Noble leeft nog, en weet nu dat verzetsleider Kora eigenlijk een gezochte crimineel is. Hij plant zijn wraak, en omdat het rijk waarvoor hij werkt weer een onmogelijke hoeveelheid graan eist van de boeren, bereiden die zich weer voor op een strijd.
De voice-over van Anthony Hopkins opent dit vervolg met een "wat vooraf ging aan". Tja, Netflix liet het publiek dan ook vier maanden wachten op een nieuw deel. Aan de andere kant zou het ergens beter zijn als toekomstige kijkers de voorganger overslaan en gewoon beginnen met The Scargiver. Want in principe bevat dit alles waar het verhaal eigenlijk mee had moeten beginnen: rust en ontwikkeling.
Het eerste deel is ook overbodig omdat alle diverse planeten die daarin gehaast werden geïntroduceerd niet van belang zijn. Alles speelt zich af op Veldt, en dat is prima. Regisseur Zack Snyder voelt wederom de druk om direct een conflict te introduceren, en net zoals voorheen is er te weinig betrokkenheid om mee te leven met de mensen die hieronder komen te lijden. Maar daarna gaat voor het voor het eerst naar de laagste versnelling.
Het plan is om zoveel mogelijk graan te produceren en dat te gebruiken als schild rondom het dorp (want het rijk, The Realm, gaat dat waardevolle graan niet verloren laten gaan), terwijl de dorpelingen samen met de verzamelde strijders als het A-Team voorbereidingen treffen. Maar daar wordt rustig de tijd voor genomen, en dat is een stuk prettiger dan dat gesprint door het plot in deel één.
En de personages krijgen eindelijk wat meer achtergrond. Het is behoorlijk geforceerd, ze laten Djimon Hounsous als Generaal Titus gewoon zeggen: 'Iedereen moet nu een persoonlijk verhaal over zichzelf vertellen'. Maar het is beter dan niets. Aan de andere kant is het te laat. Een meer gedetailleerde achtergrond van een personage waar geen enkele binding mee was, is als luisteren naar een jeugdanekdote van de buurvrouw van je tante.
Alleen Kora's flashback wekt enige emotie op. Maar nog niet half zoveel als had gekund. Ten eerste moet de kijker haar flashbacks uit het vorig deel nog herinneren - lastig, want het boeide allemaal voor geen meter. Ten tweede is het maar een kort moment. En ontzettend belachelijk, het speelt zich af in een kamer waar een kwartet speelt op aardse instrumenten. Het wekt voornamelijk op de lachspieren.
De logica ontbreekt ondertussen. Nadat Kora in opdracht van de kwaadaardige leider Balisarius een nare daad heeft verricht, verkondigt hij dat zij de schuldige is. Elke aanwezige begint mee te blèren. Waarom? Iedereen zat in het complot? Wat is het nut van dit toneelstukje achter gesloten deuren? Wel een belangrijk punt is dat Kora kon ontsnappen, maar dat wordt niet getoond.
Er zitten wel meer gaten in het verhaal, zoals het feit dat het hele dorp moest meehelpen met oogsten, maar toch hebben ze het ook voor elkaar gekregen om ondertussen ook een boel doeken te weven als cadeaus voor de strijders. En dat zou allemaal onder de grootste tijdsdruk moeten gebeuren, maar op de derde dag ligt iedereen kennelijk te chillen in de middagzon totdat Titus iedereen oproept.
Dan komt de tweede helft: de troepen van The Realm arriveren. Het wordt een gevecht van een uur. Snyder heeft helaas geen persoonlijke betrokkenheid gecreëerd, maar het is zowaar wel een slag die de interesse vasthoudt. Eentje die zijn fans misschien teleurstelt maar alle andere filmhebbers zeker niet, want hij past zijn kenmerkende slowmotionbeelden zowaar amper toe. De boel wordt niet meer uitgerekt, niet elk plaatje wordt behandeld als een 'money shot'.
De robot, die kijkers gemakkelijk vergeten kunnen zijn vanwege zijn onbelangrijke rol, voegt wederom weinig toe. Tijdens de slag wordt een nieuwe dreiging geïntroduceerd en de robot springt uit het niets te hulp om als Jerommeke daar even korte metten mee te maken voordat hij weer verdwijnt. Anthony Hopkins hem zijn stem laten geven blijft een slechte keuze, een robot met de stem van een bejaarde Brit is geen geslaagde match.
De tweede Rebel Moon gaat wederom nergens over. Blade Runner filosofeert over wat menselijkheid is. Dune is een sciencefiction-weergave van hoe het Westen zich de olie in het Midden-Oosten probeerde toe te eigenen. Wat is Rebel Moon? Niks, gewoon een verhaaltje. Een simpele komedie kan daar misschien mee wegkomen, maar een episch bedoelde strijd tussen een kleine boerengemeenschap en een kwaadaardig imperium mag best wat laagjes hebben.
Volgens Snyders moest dit een grote franchise worden. Dit deel eindigt met een soapachtige plotwending. Maar net nu de interesse eindelijk een beetje is opgewekt voor wat er in de toekomst zou kunnen komen, blijkt het enige toekomstige project een prequel te zijn. Hoeveel planken kan een filmmaker mis slaan?
Rebel Moon - Part Two: The Scargiver is te zien bij Netflix.
