Melk volgt het rouwproces van Robin na een miskraam met een doodgeboren baby en gaat daarbij zowel intiem als zakelijk te werk. Bitter genoeg produceert haar lichaam nog moedermelk alsof het kind leeft, waardoor Robin tegelijkertijd het verlies moet verwerken en moet kolven. Ze krijgt nul op het rekest wanneer ze probeert die melk te doneren. Langzaamaan leeft haar man weer op, terwijl haar wil om de moedermelk te doneren verandert van een onderdeel van haar verwerking in een obsessie die meerdere vriezers gevuld houdt.
Het gegeven voelt ondanks die buitengewone drang te blijven kolven als iets volkomen natuurlijks dankzij een ingetogen benadering door regisseur Stefanie Kolk. De kale, modern ingerichte ruimtes kennen weinig sier, dankzij de harde verlichting en strak camerawerk van Emo Weemhoff. Robin en haar man spreken vaak op zakelijke manier met artsen en anderen, een soberheid die weinig recht doet aan het zware verlies. Dat Robin er dan ook murw geslagen bijloopt, past goed bij zulke spartaanse intimiteit.
Frieda Barnhard speelt de rol uiterst gecontroleerd en trekt die stijl verder door. In haar lach zit iets ondeugends verborgen, wat maar zelden doorbreekt omdat ze strak voor zich uitkijkend meer wilskracht en verslagenheid uitdrukt. Tijdens haar deelname aan een zwijgende rouwwandelgroep schijnt Robins manier van verwerken subtiel door in de spiegeling aan een andere deelnemer, wat voor enkele verstilde momenten zorgt. In de toevoeging van wat lichte humor tijdens die uitstapjes houdt de film het thema van rouw beheersbaar en klein. De gedegen afwisseling tussen die wandelingen en oeverloos thuiszitten werkt welhaast meditatief.
Zo doorloopt Kolk het rouwproces met een nauwgezet scenario, waarmee de obsessie met het doneren van de moedermelk ook subtiel groeit. De invloed daarvan op Robins omgeving blijft echter onderbelicht. Haar missie functioneert vooral als een beschrijving van haar personage en hoe ze omgaat met een beproeving zoals het verlies van een kind. In het begin voelt het wegspoelen van de moedermelk nog verpletterend, zoals Barnhard daar ijskoud naar kijkt en in de achtergrond het afvoerputje pruttelt. Later vormt het oppotten steeds meer een sta-in-de-weg.
Dat geldt wat minder voor de andere personages, ook al houden ze zich grotendeels afzijdig van Robins drang te blijven kolven voor donaties. De conclusie voelt onderkoeld aan, waarbij de premisse uiteindelijk niet meer lijkt dan een handigheid om rouw te symboliseren. Het scenario zit net zo strak in elkaar als Kolk haar beelden kadreert. Met elke stap zo logisch afgewogen, lijkt Robin soms meer een wiskundige stelling dan een personage. Samen met het sobere stilisme voelt Melk daarom te ingestudeerd. Dankzij Barnhards strakke spel blijft het drama echter indringend.
